Ο Νίκος Νικολαΐδης συνήθιζε να υποστηρίζει, με τη στιβαρότητα ενός καλού σαρκαστή που γνώριζε την βαρύτητα των λόγων του, πως το κέρδος για τη διαφορετικότητά σου ισούται με το τίμημα που πληρώνεις γι' αυτήν.

Το «Directing Hell», που έκανε πρεμιέρα στο 17ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, είναι ένα ταξίδι που σηματοδοτεί μία προσπάθεια εξερεύνησης του σκοτεινού, ιδιαίτερου κινηματογραφικού κόσμου του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη. Ταυτόχρονα, αποτελεί μία κατάδυση στις ταινίες και την προσωπικότητά του, όπως διαφαίνεται μέσα από την δουλειά του - ευτυχώς χωρίς συναισθηματικές κορώνες ή τάσεις αγιοποίησης.

Συνεργάτες και φίλοι, όλοι όσοι ταυτίστηκαν με το έργο του μοιράζονται τις αναμνήσεις τους, σε συνδυασμό με αρχειακό υλικό από γυρίσματα και από παλιότερες συνεντεύξεις του ίδιου, και συνθέτουν το πορτρέτο ενός σκηνοθέτη που ποτέ δεν θέλησε να κουνήσει το δάχτυλο με στόμφο ιεροκήρυκα, παρά μόνο έχτισε ένα φρούριο με υλικό τις ίδιες του τις εμμονές και επέλεξε να κατοικήσει εντός του μέχρι το τέλος. Ο θάνατός του, το 2007, μπορεί να σήμανε το τέλος μιας αξιοθαύμαστα ιδιοσυγκρασιακής κινηματογραφικής καριέρας, όχι όμως και το τέλος της γοητείας που αυτή μας ασκεί.