Το «Με Λένε Ερνεστο» είναι μια ιστορία υποχρεωτικής ενηλικίωσης, όμοια με αρκετές άλλες που έχει διηγηθεί κατά καιρούς το σινεμά. Με φόντο την υπό χουντικό καθεστώς Αργεντινή του 1979, το φιλμ έχει ως πρωταγωνιστή ένα αγόρι που προσπαθεί να ζήσει μια φυσιολογική εφηβική ζωή (και ταυτόχρονα να χαρεί την εμπειρία μιας πρώτης αγάπης) πλάι στους αντιφρονούντες γονείς του, οι οποίοι μάχονται εναντίον της σκληρής δικτατορίας που κυβερνά ακόμη τη χώρα και γι’ αυτό το λόγο βρίσκονται υπό διαρκή δίωξη.

Η περίπτωση του δωδεκάχρονου Ερνέστο (ή Χουάν, όπως είναι το κανονικό όνομα του αγοριού) θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από κάποια κινηματογραφική μυθοπλασία, αν το υλικό που επεξεργάζεται σεναριακά και σκηνοθετικά εδώ ο Μπένιαμιν Αβίλα δεν ήταν ξεκάθαρα αυτοβιογραφικό.

Ίσως αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η ταινία διαλέγει να αντικρίσει στο μεγαλύτερο μέρος της τα πάντα από το ύψος του προσωπικού ή τα προσεγγίζει μέσω μιας επεισοδιακής αφήγησης, η οποία πλάθεται από κομμάτια ιδιαίτερων αναμνήσεων και εντυπώσεων, τις φορές τουλάχιστον που δεν διακόπτεται από σφήνες κινουμένων σχεδίων (τα οποία αναλαμβάνουν να εικονογραφήσουν τα πιο βίαια σημεία της πλοκής) και από σύντομες σκηνές ονείρου.

Αναμφίβολα ταλαντούχος και αποφασιστικός, ο Αβίλα κινεί τα πάντα στο φιλμ με μια βεβαιότητα αξιοθαύμαστη για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη και με μια εμπιστοσύνη στις μικρές και φαινομενικά ασήμαντες καθημερινές στιγμές που κλείνουν συνήθως μέσα τους πολύ μεγαλύτερα πράγματα.

Τέτοιες στιγμές αποζημιώνουν για τις φορές που η ταινία ενδίδει στους (αχρείαστους) εκβιασμούς της μουσικής υπόκρουσης και σε κάποιες σεναριακές κοινοτυπίες (όπως ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται το ρομαντικό σμίξιμο των δυο παιδιών). Με όλες τις αρετές και τα μειονεκτήματά του, πάντως, το «Infancia Clandestina» (τίτλος απείρως ωραιότερος από την άχαρη ελληνική μετάφραση που του έτυχε) στέκει ως μια πολύ ειλικρινής ατομική μαρτυρία από μέρους του εμπνευστή του και μαζί ως ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο στο σινεμά.