Έχοντας ευτυχήσει ήδη να αξιοποιηθεί κινηματογραφικά το 1962, από τον σκηνοθέτη Ζορζ Φρανζί και με εκλεκτή πρωταγωνίστρια την Εμανουέλ Ριβά του «Χιροσίμα Αγάπη μου», το μυθιστόρημα του Φρανσουά Μοριάκ είχε ως βασική του πρωτοπορία το ότι επέλεγε να συστήσει στον λογοτεχνικό και αναγνωστικό κόσμο της εποχής του μια γνήσια αντιδραστική και συνάμα ηθικά συζητήσιμη ηρωίδα.
Κόντρα στις αντιλήψεις της γαλλικής επαρχίας των αρχών του 20ου αιώνα, σύμφωνα με τις οποίες η θέση της γυναίκας περιοριζόταν στο ρόλο της υπάκουης συζύγου και της επιμελούς μητέρας που πάσχιζε να αναπνεύσει στο εσωτερικό προκαθορισμένων γάμων, οι οποίοι γίνονταν συνήθως από συμφέρον, η Τερέζ αρνείται να ακολουθήσει τους κοινωνικούς κανόνες που τις επιβάλλονται.
Παρ' όλο που υποχρεώνεται να παντρευτεί τον γείτονά της, ούτως ώστε οι περιουσίες των δυο οικογενειών τους να ενωθούν, και βρίσκεται συνεπακόλουθα αναγκασμένη να τιθασεύσει τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες ενός συμβατικού έγγαμου βίου και μιας μονότονης επαρχιακής καθημερινότητας, η Τερέζ αποφασίζει να πάρει τη μοίρα στα χέρια της και να πραγματοποιήσει τη δική της απεγνωσμένη επανάσταση, οδηγώντας την ατομική της εξέγερση στα άκρα.
Εβδομήντα ετών όταν ολοκλήρωνε την ταινία που έμελλε να βάλει απότομη κατακλείδα στην καριέρα του, ο Κλοντ Μιλέρ («Εφιάλτης στο Χιόνι») έπραξε σωστά επενδύοντας ερμηνευτικά στην Οντρέ Τοτού, η οποία ενσαρκώνει με ακρίβεια την πικρή εσωστρέφεια και την αργή αποσύνθεση ενός χαρακτήρα, ο οποίος αφήνεται να αυτοκαταστραφεί από την ανυπακοή του σε ένα μοντέλο ζωής που διόλου δεν ενστερνίζεται.
Ο Μιλέρ στέκει σχετικά πιστός στο μυθιστορηματικό υλικό από το οποίο εμπνέεται και ανταποκρίνεται με ψυχραιμία στις τραγικές διαστάσεις που αποκτά σταδιακά η ιστορία του. Δεν καταφέρνει, ωστόσο, να σταθεί αντάξιος του πλούσιου δραματουργικού ενδιαφέροντος, το οποίο πρόσφερε το βιβλίο που είχε στα χέρια του, καταλήγοντας με μια φειδωλή και συναισθηματικά απόμακρη ταινία που σε σημεία αγγίζει την ψυχρή καλλιγραφία.
