Εκκεντρικός, αναμφίβολα σνομπ και σταθερά αντικοινωνικός εκτιμητής έργων τέχνης θα δει το φαινομενικά αλάνθαστο κριτήριό του, και μαζί ολόκληρη τη ζωή του, να κλονίζονται σοβαρά από τη στιγμή που δέχεται να παράσχει τη βοήθεια και τις γνώσεις του στην υπηρεσία μιας μυστηριώδους πελάτη, κληρονόμου μεγάλης περιουσίας, η οποία πάσχει από σοβαρή μορφή αγοραφοβίας.

Κάπως έτσι ξεκινά το λαβυρινθώδες σενάριό του ο Τορνατότε, φιλοδοξώντας στην πορεία να ξετυλίξει μια πανούργα και πληθωρική ιστορία η οποία επιχειρεί να ταιριάξει το αστυνομικό μυστήριο, το ρομάντζο, την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και το σασπένς των ψυχαγωγικών θρίλερ με τα οποία φρόντιζε να κολακεύει τακτικά το κοινό του ο Αλφρεντ Χίτσκοκ.

Επειδή, όμως, και με εξαίρεση το «Σινεμά ο Παράδεισος», ο Ιταλός σκηνοθέτης ουδέποτε έχει κατορθώσει να μεταφέρει επαρκώς στην οθόνη τις αρχικές ιδέες που εμφανίζονται στο μυαλό του ή να δώσει βάρος και περιεχόμενο στις ελκυστικές εκ πρώτης όψεως φιλοδοξίες του, έτσι και το «Τέλειο Χτύπημα» δίνει την αίσθηση ενός καλογυαλισμένου αλλά δευτεροκλασάτου φιλμικού προϊόντος.

Στην εντύπωση αυτή δε συμβάλλει ασφαλώς ο Τζέφρι Ρας, ο οποίος ξεχύνεται ερμηνευτικά σε ένα ρόλο που θα μπορούσε να είχε γλιστρήσει εύκολα στην παγίδα της καρικατούρας, αν ο Αυστραλός ηθοποιός δεν αφοσιωνόταν με τόσο ζήλο στο να αξιοποιήσει κάθε δραματουργική ευκαιρία που μπορεί να βρει μέσα του.

Ο Ρας απομένει, παρ’ όλα αυτά, αβοήθητος. Εκτός του ότι καλείται να υποστηρίξει μια πλοκή γεμάτη αναληθοφάνειες και ανατροπές τις οποίες κανείς δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να αντιληφθεί από νωρίς, οι υπόλοιποι ερμηνευτές που τον πλαισιώνουν μοιάζουν είτε να έχουν επιλεχθεί από λάθος (όπως στην περίπτωση της ατυχούς Σίλβια Χοκς), είτε να ανήκουν σε άλλο φιλμ (όπως μοιάζει να συμβαίνει με το νεαρό Τζιμ Στάρτζες), είτε απλώς να διεκπεραιώνουν (όπως κάνει ο Ντόναλντ Σάδερλαντ).