Η Νατάλια Τένα, γνωστή ήδη στο ευρύ κοινό όχι μόνο από το ρόλο της ως Όσα στη δημοφιλέστατη τηλεοπτική σειρά «Game of Thrones», αλλά και από την παρουσία της στις ταινίες «Harry Potter», βρέθηκε πριν λίγες μέρες στην Αθήνα και μάλιστα με διπλή αφορμή.
Φυσικά, έδωσε το παρών ως πρωταγωνίστρια του «10.000 Km» πλάι στον σκηνοθέτη της, Κάρλος Μαρκές-Μαρσέ, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες την περασμένη Πέμπτη 18/12.
Το φιλμ που απέσπασε θετικότατες εντυπώσεις από το κοινό των πρόσφατων Νυχτών Πρεμιέρας, περιγράφει την προσπάθεια του Σέρχι (Νταβίντ Βερνταγκέρ) και της Άλεξ (Νατάλια Τένα) να κρατήσουν μέσω διαδικτύου ζωντανή την αγάπη τους, κόντρα στο εμπόδιο της απόστασης που τους χωρίζει μεταξύ Βαρκελώνης και Λος Άντζελες.
Το τρέιλερ της ταινίας «10.000 Χιλιόμετρα»
Πέραν όμως της ιδιότητάς της ως ηθοποιού, η ισπανικής καταγωγής Βρετανίδα δεν έχασε την ευκαιρία να συστηθεί την περασμένη Τετάρτη 17/12 για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό με την έτερη ιδιότητα που φέρει, εκείνη της μουσικού και συγκεκριμένα του μέλους (κύρια φωνητικά, ακορντεόν) του tropical-gypsy-dance συγκροτήματος Molotov Jukebox.
Τη συναντήσαμε, λοιπόν, το επόμενο πρωί της επιτυχημένης συναυλίας της μπάντας της στο TIKI bar, και από την πρώτη επαφή μας φανέρωσε την ισχυρή επίδραση της μεσογειακής της καταγωγής, η οποία κρύβεται μονάχα πίσω από την χαρακτηριστική αγγλική προφορά.
Αγνοώντας τη χειραψία για χάρη του εγκάρδιου ασπασμού και με χειμαρρώδη διάθεση, η Νατάλια Τένα μας μίλησε όχι μόνο για τα «10.000 Km» ή το «Game of Thrones», αλλά για τον τρόπο που δουλεύει τους ρόλους της, τις ιδιαιτερότητες του να πρωταγωνιστεί σε μία ευρεία γκάμα παραγωγών (από χαμηλού προϋπολογισμού μέχρι blockbuster και σειρές), καθώς επίσης για το περίφημο ντιμπέιτ περί ανταγωνισμού μεταξύ τηλεόρασης και κινηματογράφου, με φόντο τις πολλά υποσχόμενες τηλεοπτικές παραγωγές που προσελκύουν ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό οπαδών τα τελευταία χρόνια.
Καταρχάς, πώς πήγε η συναυλία;
Πέρασα πολύ καλά! Νομίζω πως ο χώρος ήταν εξαιρετικά θερμός, είχε σπουδαία ατμόσφαιρα, λάτρεψα τη διακόσμησή του, τα ποτά ήταν υπέροχα, ο ηχολήπτης έκανε εκπληκτική δουλειά και το κοινό - παρότι δε μας γνώριζε - ήταν πολύ δεκτικό στη μουσική μας. Νομίζω πως πέρασε καλά ο κόσμος και πως ήταν μία πολύ καλή βραδιά για όλους!
Από την εμφάνισή της στο τηλεοπτικό «Game of Thrones»
Έχεις έρθει στην Αθήνα με διπλή ιδιότητα, ως ηθοποιός και ως μουσικός. Υπάρχει κάποια που να θεωρείς ιδιαίτερα ξεχωριστή για σένα, κάποια που να ταιριάζει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία σου;
Δε νομίζω πως χρειάζεται να διαλέξει κάποιος. Και οι δύο είναι μέρος της ζωής μου, οπότε δε θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να διαλέξω κάποια.
Έχεις ήδη πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές (βλ. σειρά ταινιών «Harry Potter»), σε ανεξάρτητες ταινίες σαν το «10.000 Km» καθώς και σε τηλεοπτικές παραγωγές όπως το «Game of Thrones». Πώς βιώνεις ως ηθοποιός την εμπλοκή σου σε τόσο διαφορετικές επαγγελματικές συνθήκες;
Πιστεύω πως κάθε δουλειά είναι διαφορετική και άρα χρειάζεται να την προσεγγίσεις αναλόγως. Μπορεί βέβαια όλα να ξεκινούν κάθε φορά με αυτό το ίδιο βασικό στοιχείο του να μάθεις τα λόγια του ρόλου σου, όμως σε κάθε δουλειά έχεις να συνεργαστείς και με διαφορετική ομάδα.
Θα έλεγα όμως πως αν η παραγωγή διαθέτει περισσότερα χρήματα, τότε έχεις και συ περισσότερο χρόνο για να δουλέψεις την κάθε σκηνή.
Για παράδειγμα, το γύρισμα μιας σκηνής σε μία υψηλού προϋπολογισμού παραγωγή μπορεί να κρατήσει και τρεις μέρες. Αντίθετα, σε ένα ανεξάρτητο φιλμ η ίδια σκηνή θα πρέπει να έχει γυριστεί μέσα σε μισή μέρα. Το ίδιο ισχύει και για την τηλεόραση.
Επομένως, ένας σημαντικός παράγοντας για τον ηθοποιό είναι η πίεση του χρόνου, γιατί προφανώς αν δεν έχεις αρκετά χρήματα ως παραγωγή πρέπει να τελειώνεις γρήγορα. Βασικά, αυτός θα έλεγα πως είναι ο κύριος παράγοντας.
Από την εμφάνισή της στο «About a Boy», την πρώτη ταινία της καριέρας της
Υπάρχει κάποιος από τους ρόλους σου που αξιολογείς ως τον πιο καθοριστικό στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Γαμώτο, δεν έχω ιδέα! Όλοι έχουν τη σημασία τους, ακόμα και το πρώτο θεατρικό που έκανα στην Αγγλία όπου και με πρωτοπρόσεξαν, το οποίο ήταν για μένα μία απίθανη καλλιτεχνική εμπειρία, τόσο σημαντική μάλιστα που έκτοτε δεν δοκίμασα να ξανακάνω θέατρο ακριβώς επειδή κάτι τόσο ωραία.
Ο κόσμος πάλι, άρχισε να με παίρνει στα σοβαρά ως ηθοποιό ύστερα από το «About a Boy» (σ.σ. ο πρώτος της κινηματογραφικός ρόλος πλάι στον Χιου Γκραντ). Έτσι, κάθε δουλειά που κάνεις είναι κρίσιμη.
Φαντάζομαι όμως πως βλέπεις τι γίνεται με το «Game of Thrones» και υποθέτω πως θα σε ρωτούν όλη την ώρα για αυτό…
Όντως, δέχομαι ερωτήσεις όλη την ώρα για αυτό, είναι μία σειρά για την οποία όλοι θέλουν να μάθουν τα πάντα.
Σε κουράζει αυτό;
Όχι, απλά νιώθω πως δεν είμαι αρκετά σημαντικός παράγοντας στο «Game of Thrones» ώστε να με ρωτούν τόσο πολύ. Κατά τα άλλα την αγαπώ όσο δε φαντάζεσαι τη σειρά, νομίζω πως είναι ένα από τα πιο κουλ πράγματα που έχω κάνει ποτέ μου, λατρεύω να την παρακολουθώ στην τηλεόραση. Παρόλα αυτά θεωρώ πως ο ρόλος μου είναι πολύ μικρός...
Ωστόσο, στο σύμπαν του «Game of Thrones» ακόμα και ένας δευτερεύων (φαινομενικά) χαρακτήρας μπορεί να κάνει τη διαφορά…
Ναι! Ας ελπίσουμε πως ο δικός μου ρόλος θα είναι μια τέτοια περίπτωση! Για να δούμε...
Από την εμφάνισή της σε ταινία της σειράς των περιπετειών του «Χάρι Πότερ»
Με αφορμή τη συμμετοχή σου στη σειρά, θα ήθελα να σε ρωτήσω σχετικά με τη συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ και καιρό γύρω από το κατά πόσο νέες, αξιόλογες τηλεοπτικές παραγωγές αμφισβητούν τη μέχρι πριν λίγα χρόνια δεδομένη πρωτοκαθεδρία των κινηματογραφικών ταινιών στο χώρο της βιομηχανίας θεάματος. Ποιες είναι οι σκέψεις σου ως προς αυτό το ντιμπέιτ; Είναι λογικό να θεωρούνται ανταγωνιστικά πεδία ο κινηματογράφος και η τηλεόραση;
Πιστεύω πως οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να εκφράζονται δημιουργικά με όποιον τρόπο θέλουν. Αν θες να κάνεις ταινία, κάνε ταινία! Απλά είναι διαφορετικά πράγματα, γιατί στο φιλμ έχεις να διηγηθείς μία συγκεκριμένη ιστορία, ενώ μία σειρά μπορεί να είναι μία μακρόχρονη διαδικασία, ένα πιο μακρύ ταξίδι.
Βέβαια τώρα, με την ποιότητα που έχουν οι τηλεοπτικές παραγωγές, το «Game of Thrones» για παράδειγμα μοιάζει αρκετά με ταινία. Ως προς τον ενδεχόμενο ανταγωνισμό, δε μπορώ να πω με σιγουριά επειδή δεν είμαι παραγωγός, όμως η τηλεόραση και το σινεμά είναι διαφορετικά μέσα.
Και μάλιστα τα αισθάνεται κανείς διαφορετικά, γιατί είναι εντελώς διαφορετική η αίσθηση από οτιδήποτε άλλο να πας σε μία αίθουσα για να δεις ταινία. Απλά νομίζω πως ο κόσμος απολαμβάνει να βλέπει καλές ιστορίες, οπότε προσωπικά δε με πολυνοιάζει από πού προέρχονται αυτές οι ιστορίες, αν θα είναι από ταινία ή σειρά.
Άρα δε συμμερίζεσαι την άποψη που θέλει το σινεμά να παρουσιάζει μία κάμψη στην ανάδειξη νέων καλών ιστοριών…
Υπάρχουν ακόμα εξαιρετικές ταινίες που γυρίζονται, τουλάχιστον έτσι νομίζω. Το «Mommy» (σ.σ. του Ξαβιέ Ντολάν) που είδα πρόσφατα είναι τέτοια περίπτωση. Και πιστεύω πως οι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να δημιουργούν υπέροχα πράγματα, ανεξαρτήτως του μέσου.
Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «I Need It» των Jukebox Molotov,
του συγκροτήματος της Νατάλια Τένα
Ας περάσουμε όμως τώρα στην τελευταία ταινία σου. Η εισαγωγική σκηνή στο «10.000 Km» είναι ένα μονοπλάνο 23 λεπτών. Μίλησέ μας λίγο για την εμπειρία και την προετοιμασία μιας τόσο απαιτητικής σκηνής.
Καταρχήν η Ντάγκμαρ είναι εκπληκτική, φανταστική (σ.σ. αναφέρεται στη δανέζικης καταγωγής Αμερικανίδα διευθύντρια φωτογραφίας, Ντάγκμαρ Γουίβερ-Μάντσεν). Όμως ως προς εμένα, βρήκα τη συγκεκριμένη σκηνή ιδιαίτερα διασκεδαστική επειδή ήταν σαν να παίζω στο θέατρο.
Στο σημείο αυτό η ταινία έγινε για μένα περισσότερο κάτι σαν θεατρική παράσταση, από τη στιγμή που δεν έπρεπε να υπάρχουν διακοπές στη λήψη της κάμερας. Και μου αρέσει πάρα πολύ όταν προκύπτει να γυρίζεις ένα φιλμ υιοθετώντας μια μέθοδο από ένα άλλο μέσο, εν προκειμένω μία θεατρική μέθοδο. Για μένα λοιπόν είχε την αίσθηση του να βρίσκομαι επί σκηνής.
Ο χαρακτήρας σου στην ταινία προσπαθεί να διατηρήσει μία σχέση εξ’ αποστάσεως. Έχεις βιώσει ποτέ κάποια ανάλογη εμπειρία;
Όχι, ποτέ. Εσύ;
Ναι αλλά ήμουν σχολείο, οπότε δε μετράει. Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου όμως ενσωμάτωσες στην Άλεξ;
Όλα γίνονται πολύ μπερδεμένα όταν καλείσαι να αναπτύξεις έναν χαρακτήρα. Παραμένεις πάντα εσύ, ενώ στην πραγματικότητα τον σκιαγραφείς βάσει των δικών σου σκέψεων γύρω από το πώς μπορεί να είναι πραγματικά αυτός ο χαρακτήρας. Δεν ξέρω, είναι λίγο κι απ’ τα δύο νομίζω. Εννοώ πως εγώ θα είχα αντιδράσει πολύ διαφορετικά από την Άλεξ σε αρκετές περιπτώσεις.
Όμως και πάλι, για παράδειγμα, εγώ δεν είμαι φωτογράφος (όπως εκείνη), ούτε έχω την παραμικρή ιδέα από κάμερες, ενώ την ίδια στιγμή παραμένω να είμαι εγώ εκείνη που υποδύεται έναν άνθρωπο βγαλμένο από τις σελίδες του σεναρίου, οπότε ίσως για αυτό θα μπορούσες να ρωτήσεις και τον (σκηνοθέτη) Κάρλος.
Ναι, αλλά δεν ισχύει πως συνέβαλες κι εσύ στην ανάπτυξη του σεναρίου;
Όντως. Και επίσης μας άφησε να αυτοσχεδιάσουμε πολύ, το οποίο και κάναμε. Συνολικά κάναμε πρόβες για δύο εβδομάδες, κατά τις οποίες αυτοσχεδιάζαμε σκηνές από τη ζωή του ζευγαριού που δεν υπάρχουν στο σενάριο και την ταινία, όπως την πρώτη φορά που συναντήθηκαν, που φιλήθηκαν, την πρώτη φορά που αποφάσισαν να κάνουν παιδί κτλ, προκειμένου να χτίσουμε την ιστορία της σχέσης τους.
Ύστερα, προτού ακόμα μάθουμε όλο το σενάριο κατά λέξη, ο Κάρλος μάς τραβούσε με την κάμερα κάνοντας πρόβες τις σκηνές που θα έμπαιναν στην ταινία, αλλά και στιγμές και καταστάσεις του ζευγαριού γύρω από αυτές τις σκηνές.
Έτσι, ψάχναμε κάθε φορά την υποπλοκή κάτω από το αρχικό σενάριο μέσα από την πρόβα και τον αυτοσχεδιασμό. Μέρη αυτής της υποπλοκής μπήκαν τελικά στο σενάριο, κι ο Κάρλος μάς άφησε τελικά να είμαστε στην πραγματικότητα εμείς οι χαρακτήρες της ταινίας.
Με τον συμπρωταγωνιστή της, Ντέιβιντ Βερντάκερ, στα «10.000 Χιλιόμετρα»
Επομένως, καταλήξατε να αναπτύξετε ένα είδος αληθινής σχέσης σας.
Πράγματι και μάλιστα κάτι τέτοιο οφείλεις να το κάνεις, διαφορετικά μένεις με την απορία του ποιοι είναι πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι που υποδυόμαστε, πώς συναντήθηκαν, ποια είναι η κοινή τους γλώσσα. Γιατί όλοι αναπτύσσουν τον δικό τους τρόπο επικοινωνίας με τον σύντροφό τους.
Όταν είσαι π.χ. μαζί με κάποιον ακόμα και για έναν μόνο χρόνο, έχετε ήδη προλάβει να δημιουργήσετε τον δικό σας κώδικα επικοινωνίας, τα δικά σας αστεία και βλέμματα κτλ.
Για αυτό το λόγο είναι πια και ένας από τους καλύτερους φίλους μου ο Νταβίντ (σ.σ. συμπρωταγωνιστής). Πραγματικά μου λείπει τόσο πολύ!
Στην περιοδεία που κάναμε με το συγκρότημα η οποία κατέληξε στη Βαρκελώνη, εκεί ήρθε και ο Νταβίντ και περάσαμε υπέροχα μαζί. Ο φίλος μου μάλιστα τον αγαπάει πολύ, άσε που όταν τον πρωτοσυνάντησε τον φίλησε, λέγοντάς του πως «πρέπει να σε φιλήσω για να γίνουν όλα νορμάλ, αφού είσαι αυτός που φίλησες την κοπέλα μου στην ταινία» (γελάει). Και γι αυτό τον αγαπάω τόσο πολύ, γιατί είναι εκπληκτικός και δε δίνει δεκάρα για τίποτα!
Τέλος, θα ήθελα να μου πεις πώς έζησες την εμπειρία του να πρωταγωνιστείς σε ταινία με μόλις δύο ηθοποιούς στο καστ.
Ένιωσα πως είχα πολύ μεγάλη ευθύνη, γιατί θα πήγαινε κάτι χάλια με την ταινία θα σήμαινε πως πιθανότατα εγώ θα έφταιγα. Επίσης, αυτό ήταν το πρώτο μου ισπανόφωνο φιλμ και παρότι έχω ισπανική καταγωγή, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αγγλία.
Επομένως, το να μαθαίνω τα λόγια μου στα ισπανικά ήταν διπλά δύσκολο για μένα, επειδή ποτέ δε χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω από κοινού τη μνήμη μου και τη γλώσσα αυτή.
Επιπλέον, εγώ και ο Νταβίντ είχαμε μόνο ο ένας τον άλλο για να βασιζόμαστε, κάτι που μερικές φορές ήταν υπέροχο βέβαια.
Όλοι μας πάντως είχαμε διαφορετικούς λόγους να φοβόμαστε και αυτό μας έφερνε πιο κοντά: ο Κάρλος δεν είχε ξανακάνει μεγάλου μήκους φιλμ, ο Νταβίντ έπαιζε για πρώτη φορά σε ταινία αφού μέχρι τότε είχε κάνει μόνο θέατρο και εγώ δεν είχα ξαναπαίξει σε άλλη ισπανόφωνη παραγωγή.
Επομένως, όλοι ήμασταν χεσμένοι από το φόβο μας, τρομοκρατημένοι. Αυτό όμως μας έκανε να αλληλοϋποστηριζόμαστε όλη την ώρα, να κάνουμε ο ένας τον άλλο να γελά και να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τις αϋπνίες που μας είχαν πιάσει. Ήμασταν όλοι πρωτάρηδες σε αυτό!
