Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο εντυπωσιακά όσο ακούγονται. Ισως γιατί ο Μποντρόφ μοιάζει να υιοθέτησε την οπτική των Μογγόλων, που τον θεωρούν πατέρα του έθνους αντί αιμοσταγή στρατάρχη, παραλείποντας τις αιματοχυσίες με τις οποίες ο Χαν έστρωσε τον δρόμο του προς την παντοδυναμία.


Παρ όλα αυτά, είναι παράξενο να βλέπεις έναν Ρώσο, που σίγουρα θα είχε διαβάσει μεγαλώνοντας για τους τραγικούς, όσο και ανατριχιαστικά πρωτότυπους, θανάτους ευγενών ομοεθνών του στα χέρια των Μογγόλων, να παρουσιάζει τον Τζένγκις Χαν σαν τον πολεμιστή της διπλανής πόρτας. Ο δικός του Χαν δεν βάφει ποτέ τα χέρια του με περισσότερο αίμα απ όσο μπορεί να αντέξει το φιλοθεάμον κοινό και η εξιστόρηση του πολυτάραχου βίου του παραμένει εξαιρετικά αποσπασματική για να δικαιολογήσει μια δίωρη βιογραφία.


Οι μάχες, αν και καλοστημένες, δεν είναι αρκούντως συναρπαστικές, ενώ τα ενδιάμεσα ειρηνικά διαστήματα πάσχουν από ιστορική συνέπεια, συνέχεια και, το σημαντικότερο, έμπνευση. Τίποτα δηλαδή απ όσα αποτυπώνονται στη μεγάλη οθόνη δεν αρκούν για να σε πείσουν να παρακολουθήσεις τις δύο συνέχειες που συμπεριλαμβάνει το αδικαιολόγητα φιλόδοξο αυτό σχέδιο.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΥΛΑΚΗ