Περίεργος ο συγχρονισμός της κυκλοφορίας της ταινίας, μιας και η οικονομική κρίση οδήγησε σε ουκ ολίγες βιαστικές αναγνώσεις της ταινίας, η οποία αν μη τι άλλο κάνει μια συμπαθητική δουλειά στην απεικόνιση του εθισμού της ηρωίδας ως διαβρωτικού για τις σχέσεις της με τους γύρω της και τον εαυτό της.


Οι επιθυμίες της είναι απολύτως ξεκάθαρες και παρουσιάζονται δίχως να χρωματίζονται κολακευτικά (θα βρει κανείς εδώ υποψίες πικρού ρεαλισμού) αλλά και δίχως να νιώθει η ταινία την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους της.


Μέρος της φρεσκάδας του όλου εγχειρήματος έρχεται από την απενοχοποίηση της λατρείας του βλαβερού, αλλά ένα μεγαλύτερο οφείλεται αποκλειστικά στην πρωταγωνίστρια Αϊλα Φίσερ. Η οποία αφού έκλεψε την παράσταση στους "Γαμομπελάδες", σηκώνει εδώ για πρώτη φορά πάνω της μια ταινία, μαγνητίζοντας με χαμόγελα και πονηρής αθωότητας βλέμματα καθώς προσδίδει στον χαρακτήρα της μια αίσθηση δυναμισμού αλλά και αξιαγάπητου σλάπστικ.

Χάρη στην παρουσία της και μόνο, η ευχάριστη κομεντί του Π. Τζ. Χόγκαν βρίσκεται ένα επίπεδο πιο πάνω από το οποιοδήποτε αντίστοιχο όχημα της Κέιτ Χάντσον. Ή και από το ίδιο το κινηματογραφικό "Sex & the City", για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ