Οι «Ισοβίτες», με ανεκδιήγητο και όχι ιδιαίτερα καλόγουστο σενάριο, συλλαμβάνουν δυο αξιόλογους Ελληνες καρατερίστες στη χειρότερη στιγμή της καριέρας τους. Δεν είναι τυχαίο που η επίσημη αγγλική μετάφραση της ταινίας είναι «Βoobheads» («Βυζοκέφαλοι»). Με εμφανείς αισθητικές αναφορές σε Σουγκλάκο και Τσάκωνα, ο Θόδωρος Μαραγκός επιστρέφει με αυτήν την ταινία στη μυθοπλασία, 18 χρόνια μετά τον «Δραπέτη Του Φεγγαριού» και ενώ τα τελευταία χρόνια είχε μάλλον ορθώς στραφεί στο ντοκιμαντέρ.


Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: ο Σπυριδάκης να τα σπάει σε σκυλάδικο ή ο Μουρίκης να πίνει κατσικίσιο γάλα κατευθείαν από τα χεράκια της βλαχαδερής μαμάς του; Μάλλον το δεύτερο, γιατί ο Μαραγκός μοιάζει αποφασισμένος να μην αφήσει σταγόνα αυτοσεβασμού σ' έναν ηθοποιό που μέχρι πρότινος διέθετε μια από τις πιο εκλεκτικές φιλμογραφίες στο χώρο. Οχι πια. Στους «Ισοβίτες» υποδύεται έναν φυλακισμένο φορτηγατζή, που αποζητά απεγνωσμένα την ελευθερία του προκειμένου να «ανεβάσει» το γάιδαρό του στο youtube!

Ο συγκρατούμενος Σπυριδάκης το παίζει Κακαουνάκης, εκδίδοντας ρυπαρή φυλλάδα που τον φέρνει συνεχώς αντιμέτωπο με την εξουσία, μέχρι που η τράπεζα του παίρνει το σπίτι και καταφεύγει στη φυλακή.


Εκτος και αν ο σκηνοθέτης έπεσε θύμα πλεκτάνης που τον έπεισε να συμμετάσχει σε υποτιθέμενη αναβίωση του εμπορικού ελληνικού σινεμά του '80 που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, δεν μπορώ να φανταστώ για ποιο λόγο αποφάσισε να γυρίσει αυτή την ταινία. Οπως δεν μπορώ να σκεφτώ ειλικρινά θετικό λόγο για να την προτείνω.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΥΛΑΚΗ