Περίεργο τέρας είναι η νέα slow-motion φαντασίωση του Ζακ Σνάιντερ, όπως μας προετοίμαζε και το χάος των πρώτων κριτικών που μας ήρθαν εξ Αμερικής.
Όπου ναι μεν είδαμε ένα πρώτο κύμα εντυπωσιασμένων θεατών (κυρίως φανατικών του βιβλίου του Άλαν Μουρ που περίμεναν την ταινία σαν το Ιερό Δισκοπότηρο των κομιξομεταφορών), που όμως ακολουθήθηκε από κατακρεούργηση του φιλμ όταν στο παιχνίδι μπήκαν και οι κριτικοί πιο mainstream εντύπων σαν το Hollywood Reporter ή το Variety.

Μέχρι και τον χαρακτηρισμό της ως της ταινίας που θα κατάφερνε μόνη της να σκοτώσει την "Comic Book Movie" διαβάσαμε. Αντιδράσεις ελαφρώς υπερβολικές κι από τις δύο μεριές αλλά ίσως εν μέρει δικαιολογημένες καθώς, προσπερνώντας λίγο την αγάπη ή μη του καθενός για το πρωτογενές υλικό, το κινηματογραφικό "Watchmen" μέσα από την καρέ προς καρέ αρρωστημένη ευλάβεια του Σνάιντερ ξεχνά (ή δεν ξέρει πώς να είναι) ένα πράγμα: κινηματογράφος.

Όσο μεγάλη και τολμηρή σαν σύλληψη ήταν η μεταφορά του πλέον μη κινηματογραφήσιμου κόμικ στο σινεμά, άλλο τόσο ασφυκτικό και δίχως ζωή είναι το αποτέλεσμα, με μια ανορθόδοξη δομή (ξεσηκωμένη από το κόμικ, όπου λειτουργεί ιδανικά) που κάνει το σύνολο βαρύ και ασήκωτο.

Η ιστορία εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρη και να έχει υπερβολικά πολλά πράγματα να πει στο θεατή, τίποτα όμως καινούριο σε σχέση με το αριστούργημα του Μουρ. Η συνεισφορά του Σνάιντερ περιορίζεται στους φανταστικούς τίτλους αρχής υπό τους ήχους του "The Times They Are A-Changing" του Μπομπ Ντύλαν - όλα όσα ακολουθούν στις υπόλοιπες δυόμιση ώρες δεν είναι συναρπαστικά, ούτε είναι άσχημα. Είναι απλά εκεί.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ