Η αλήθεια είναι ότι θεωρούσαμε την Γκουίνεθ Πάλτροου υπερτιμημένη. Ειδικά τότε -1999- που «έκλεψε» το Οσκαρ ως έτερον ήμισυ του «Ερωτευμένου Σαίξπηρ» από την Κέιτ Μπλάνσετ «Ελίζαμπεθ». Μέχρι που την εκτιμήσαμε καλύτερα ως μέλος της ιδιόρρυθμης «Οικογένειας Τένενμπoουμ» και την αγαπήσαμε ως σχιζοφρενή ποιήτρια «Σίλβια» Πλαθ - ερμηνεία που άξιζε πράγματι βραβείων.
Τώρα, ύστερα από μια καριέρα δύο σχεδόν δεκαετιών με τα πάνω και τα κάτω της (πρωτοέγινε γνωστή το 1995, με ένα σύντομο ρόλο στο «Seven»), και ένα τρίχρονο «οικογενειακό» διάλειμμα (ένας γάμος, δύο παιδιά) η 36χρονη Καλιφορνέζα δηλώνει πιο ώριμη από ποτέ. Ωριμη καλλιτεχνικά, όπως φαίνεται από τη μεστή ερμηνεία της στο ρομαντικό δράμα του Τζέιμς Γκρέι «Δύο έρωτες», που θα παίζεται στις αίθουσες από 12 Μαρτίου, αλλά κυρίως ώριμη ως γυναίκα, όπως μας ομολογεί η ίδια πως νιώθει.
Επειτα από τρίχρονη απουσία από τα πλατό, επιστρέψατε αρχικά με το «Ιron man» και τώρα τους «Δύο έρωτες». Πού είχατε χαθεί;
Νομίζω ότι από τα 20 μέχρι τα 30 μου το παραέκανα με τη δουλειά, λες και δεν ήξερα να λέω όχι. Ηταν σαν να άκουσα τον πυροβολισμό και να άρχισα να τρέχω ασταμάτητα. Μέχρι που έχασα κάθε διάθεση για δουλειά. Ταυτόχρονα, συνέβαιναν κι άλλα στη ζωή μου. Εχασα τον πατέρα μου από καρκίνο, γνώρισα τον άντρα μου (τον Κρις Μάρτιν, τραγουδιστή των «Coldplay»), έκανα το πρώτο μου παιδί. Συνειδητοποίησα τότε ότι υπάρχει και πραγματική ζωή εκεί έξω, μακριά από τον αρνητισμό του Χόλιγουντ. Πέρασα λοιπόν τρία χρόνια έξω απ όλα αυτά, φορώντας φόρμες και μεγαλώνοντας μωρά.
Και η επιστροφή;
Οταν ο γιος μου έγινε έξι μηνών ένιωσα ο καλλιτέχνης μέσα μου να ξυπνά από τη νάρκη. Και είπα πως θα περιμένω μέχρι να γίνει ενός κι αν υπάρχει πρόταση που να με εμπνέει να γυρίσω στα πλατό, θα το κάνω. Τότε μου πρότειναν το «Ιron man», και δέχτηκα, γιατί ήθελα πολύ να δουλέψω με τον Ρόμπερτ (Ντάουνι Τζούνιορ). Ακολούθως και με τους Τζέιμς Γκρέι και Χοακίν Φίνιξ και «Δύο έρωτες», έστω κι αν έβρισκα συχνά τον εαυτό μου να κλαίω στο καμαρίνι στη σκέψη και μόνο πως τα παιδιά μου παίρνουν το μπάνιο τους και δεν είμαι κοντά τους. Ομως συνειδητοποίησα τελικά πως δεν είσαι ένα πράγμα μόνο, ούτε μόνο ηθοποιός ούτε σκέτα σύζυγος και μητέρα. Αλλωστε νιώθω πως έχω πολύ περισσότερο σεβασμό στον εαυτό μου τώρα, και σαν γυναίκα και σαν καλλιτέχνις, ώστε να κάνω πράγματα που ικανοποιούν εμένα κι όχι τους άλλους.
Δεν φοβηθήκατε μήπως το κυρίαρχο κινηματογραφικό σύστημα δεν σας θέλει πλέον;
Τι να φοβηθώ; Ποτέ εξάλλου δεν ήθελα να γίνω διασημότητα, να παίξω το χολιγουντιανό παιχνίδι. Μεγάλωσα με τον (σκηνοθέτη) πατέρα μου να με παίρνει μαζί στα πλατό των σειρών που σκηνοθετούσε ή τις πρόβες των θεατρικών που ετοίμαζε, συνήθως με τη μητέρα μου (Μπλάιθ Ντάνερ) στο βασικό καστ. Καθόμουν σε μια άκρη και την παρακολουθούσα. Θαύμαζα τον δυναμισμό της στη σκηνή. Ηθελα να γίνω σαν αυτήν. Να γίνω ηθοποιός για να γίνω σαν τη μητέρα μου. Τον σεβασμό που έχω στην τέχνη τον οφείλω σ' αυτήν.
Πάντως ζείτε μακριά από το Χόλιγουντ και κυριολεκτικά. Είσαστε μόνιμα εγκατεστημένη στο Λονδίνο...
Μ' αρέσει πολύ η Αγγλία. Το φυσικό περιβάλλον, οι βόλτες στα πάρκα, το πλήθος των επιλογών που έχεις, η χαλαρότητα του κόσμου, το γεγονός ότι ακόμη και οι επαγγελματικοί σου φίλοι δεν μιλούν μόνο για δουλειά και λεφτά, όπως στο Λος Αντζελες. Πιστεύω πως είναι το ιδανικό περιβάλλον για να μεγαλώσω παιδιά. Οχι πως δεν είμαι περήφανη που είμαι Αμερικάνα. Απλά νομίζω πως τα κάναμε τόσο χάλια στην οκταετία Μπους που δεν ξέρουμε από πού να πρωτομαζέψουμε. Ελπίζω ο Μπαράκ Ομπάμα να τα καταφέρει.
Το «Δύο έρωτες» μιλά για τις ολέθριες συνέπειες της ερωτικής εμμονής...
Νομίζω πως ο Τζέιμς Γκρέι κατάφερε να δείξει με ποιον τρόπο η ίδια η εμμονή καταντάει το αντικείμενο του πόθου σου. Αντικαθιστά και τον άνθρωπο με τον οποίο παθιάζεσαι, ακόμα και τον ίδιο τον έρωτα. Είναι σαν να έχεις σχέση με την ίδια την εμμονή.
Εχετε βρεθεί ποτέ σ' αυτήν τη θέση εσείς η ίδια;
Μικρότερη σχετιζόμουν μ έναν τοξικομανή που μπαινόβγαινε ως επισκέπτης τη ζωή μου, αδυνατούσε να είναι δίπλα μου. Αντί να το δω όπως ήταν, έπαθα εμμονή. Γιατί δεν έρχεται; Γιατί με εγκαταλείπει; Τι μου λείπει και δεν με θέλει; Κι όλα αυτά, παρότι θεωρώ πως δεν ανήκω στις γυναίκες που μεγάλωσαν χωρίς στοργή και παθαίνουν κρίσεις ανασφάλειας. Ισα ίσα που ανατράφηκα σε μια οικογένεια που μ έμαθε να πιστεύω στον εαυτό μου. Κάτι που νομίζω πως τιμώ απόλυτα πλέον.
ΠΑΘΗ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ
Ιστορία πάθους μετ' εμποδίων στο σύγχρονο μεσοαστικό Μπρούκλιν, το «Δύο έρωτες» του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Τζέιμς Γκρέι ξετυλίγει τις συναισθηματικές δοκιμασίες ενός 35άρη καταθλιπτικού εργένη που διχάζεται ανάμεσα σε δύο γυναίκες: τη νεαρή κόρη των οικογενειακών φίλων, με την οποία οι γονείς του εύχονται να παντρευτεί, και την αινιγματική νέα γειτόνισσα, που διατηρεί κρυφή σχέση με παντρεμένο. Οι Βινέσα Σο και Γκουίνεθ Πάλτροου υποδύονται, αντίστοιχα, τα αντικείμενα του πόθου του ήρωα, που ερμηνεύει ο Χοακίν Φίνιξ, εδώ στην τρίτη του συνεργασία με τον Γκρέι μετά τις ταινίες «Σε επικίνδυνη τροχιά» και «Η νύχτα μας ανήκει». Το βασικό καστ πλαισιώνουν η Ιζαμπέλα Ροσελίνι και ο Ελληνοκαναδός Ηλίας Κοτέας.
ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ
[email protected]
