Το ιδανικό είναι να βρεις και τα δύο στο ίδιο πρόσωπο. Αλλά αν η αγωνιώδης σου αναζήτηση σε ξεβράσει στην τρίτη δεκαετία της ζωής σου, άπνοο και τρομαγμένο απέναντι στην ψυχρολουσία της μοναξιάς, να κοιτάς τα μάτια εκείνης που υπόσχεται να σε φροντίζει και μιας άλλης που σε αναστατώνει, τότε τι αποφασίζεις; Επιμένεις να κυνηγάς χίμαιρες, να υπερασπίζεις το δικαίωμά σου στον απόλυτο έρωτα ή πείθεις τον εαυτό σου να ωριμάσει και να γίνει ευτυχισμένος χωρίς το δράμα, χωρίς το χτυποκάρδι;
Κανείς δεν έχει γράψει, στήσει, φωτίσει αυτή την αγωνία της ψυχής με το σασπένς και τον τρόμο που της αρμόζει. Ο έρωτας δεν ανήκει σε ρομαντικές κομεντί, ανήκει στα θρίλερ. Δεν είναι ροζ - είναι κατακόκκινο και κατάμαυρο. Δεν είναι μόνο γυναικεία υπόθεση. Είναι και βαθιά ανδρική. Αυτό πιστεύει ο Τζέιμς Γκρέι («Τhe Υards») και γεμίζει την ταινία του με μία υποδόρια απειλητική ατμόσφαιρα, παιχνίδια με τις σκιές και το φως, τον ήχο των ανέμων που λυσσομανούν σε ταράτσες, τη σιωπή του μίζερού σου δωματίου όταν δεν χτυπάει το τηλέφωνο. Κυρίως, όμως, ο φακός του κλείνει στον πρωταγωνιστή-μούσα του.
Οπως παλιότερα ο Ντε Νίρο έμοιαζε απαραίτητος στη δραματουργία του Σκορσέζε, έτσι και εδώ ο Φίνιξ είναι κάτι παραπάνω από άξονας του Γκρέι και της ταινίας του. Είναι η ταινία του. Διάλογοι, σιωπές, φωτισμοί - όλα είναι κομμένα και ραμμένα για να στηρίζουν και να στηρίζονται από την ιδιοσυγκρασιακή γοητεία του Φίνιξ. Ακόμη και το μοντάζ μοιάζει να ακολουθεί τους φυσικούς ρυθμούς του πρωταγωνιστή. Απέναντι σαυτό το μυστηριώδες αγρίμι η Πάλτροου τοποθετείται εξίσου σκοτεινά, προσφέροντας στιγμές που υπενθυμίζουν πως τελικά δεν είναι μια τυχαία ηθοποιός.
Σεναριακά και μόνο η ταινία πάσχει. Παρ όλο που είναι εμπλουτισμένη με υπέροχες, διακριτικές λεπτομέρειες (οι μετανάστες γονείς που παραμένουν ερωτευμένοι μπροστά σ' ένα γιο που μένει ακόμα στο εφηβικό του δωμάτιο) τελικά καταφεύγει σε ιδέες που δεν λειτουργούν εξολοκλήρου. Αν όμως πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα σε ειλικρινείς προσπάθειες που στοχεύουν ψηλά και αποτυγχάνουν και σε συμβιβασμένες, προβλέψιμες συνταγές, τότε πάντα θα προτιμούμε το πρώτο. Οπως και στον έρωτα άλλωστε.
Πολλά υποσχόμενο και ανατρεπτικό ερωτικό μελόδραμα. Σκηνοθετημένο άρτια, ερμηνευμένο αριστοτεχνικά, γραμμένο όμως άνισα.
ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ
