Μπορούμε να βγάλουμε στα γρήγορα ένα πράγμα από τη μέση: κάθε θεατής θα πρέπει λογικά να περάσει δυο υπέροχες ώρες παρακολουθώντας τη νέα ταινία του Τόνι Γκίλροϊ, σεναριογράφο της τριλογίας του Μπορν και σκηνοθέτη του "Μάικλ Κλέιτον". To σκηνικό είναι ανεμενόμενα ελκυστικό και μαγευτικά φωτογραφημένο από τον Ρόμπερτ Ελσγουιτ (του "Θα Χυθεί Αίμα") καθώς δύο μεγάλοι σταρ μεταπηδούν από τη μία τοποθεσία στην άλλη και τα κατασκοπικά alter ego τους βρίσκουν το δρόμο τους μέσα από μια σειρά ατελείωτων και εξαιρετικά γουστόζικων ανατροπών σε αναζήτηση της μεγάλης μπάζας.


Η Τζούλια Ρόμπερτς και ο Κλάιβ Οουεν ενώνουν τα μεγάλα τους άστρα για πρώτη φορά μετά το σπουδαίο "Closer" του 2004, δανείζοντας κάτι από τη κοσμπολίτικη λάμψη τους, την σπιρτόζικη χημεία τους και το κωμικό τους timing στις απολαυστικές ένας-προς-έναν σκηνές που παρατίθενται εμβόλιμα στη δράση, επεξηγώντας (ή καλύτερα, ανατρέποντας) όσα έχουμε παρακολουθήσει ως εκείνο το σημείο.

Ενώ στα πρόσωπα των Τζιαμάτι και Γουίλκινσον, ο Γκίλροϊ βρίσκει το ιδανικό κωμικό αντίβαρο στις σέξι περιπέτειες των κατασκόπων του, όπως υπογραμμίζει η ξεκαρδιστική σκηνή των τίτλων αρχής, όπου τα δυο αφεντικά-καρικατούρες ανταλάσσουν αδέξιες slow-motion γροθιές υπό βροχή σα να βρίσκονταν σε σχολικό προαύλιο.


Κι ενώ όλα αυτά είναι άκρως διασκεδαστικά, υπάρχει ένα μεγάλο "αλλά", που λέει πως στην κάθε άλλο παρά ευθεία γραμμή που ενώνει μια φανταστική αρχική και μια εφευρετική τελική σεκάνς, ο Γκίλροϊ έχει μετατρέψει σε αυτοσκοπό την ανατροπή, κάνοντας τα πάντα απείρως πιο περίπλοκα και πλαστικά από όσο είχαν ανάγκη να είναι. Στην πρώτη κιόλας απόπειρα επανεκτίμησης, το έργο προκύπτει ολοκληρωτικά κενό, από συναισθήματα, από ουσία, από οτιδήποτε τελοσπάντων πάει ένα βήμα παραπέρα από την αξία του να τραβάει ο σεναριογράφος διαρκώς το χαλί κάτω από τα πόδια του θεατή.


Για τον άνθρωπο που μέσω του παθιασμένου σύγχρονου τραγικού ήρωα Τζέισον Μπορν ουσιαστικά επανακαθόρισε το κατασκοπικό θρίλερ, είναι σίγουρα απογοητευτικό το να αναλώνεται σε μια αστραφτερή φάρσα που δεν τολμά καν να πάει ένα βήμα παραπέρα για να αγγίξει την υπέροχη υστερία ενός "Wild Things". Αυτή η ταινία θα αυτοκαστραφεί σε 5 δευτερόλεπτα.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ