Το άλλο άσχημο της υπόθεσης βέβαια είναι οτι πρωταγωνιστής σε αυτή τη μεταφυσική ασυναρτησία επιστημονικής φαντασίας είναι ο Νίκολας Κέιτζ, ηθοποιός που όση καλή θέληση κι αν έχεις πλέον αδυνατείς να τον πάρεις στα σοβαρά. Ο Κέιτζ περιφέρει το μονίμως ληθαργικό και υπνωτιστικά αποστασιοποιημένο βλέμμα του καθόλη τη διάρκεια της ταινίας (εκτός από ακριβώς μία σκηνή όπου και φωνάζει μαινόμενος πως "πρέπει να πάμε εκεί που οι αριθμοί μας λένε να πάμε!!", φράση που μάλλον λέει τα πάντα για αυτό το φιλμ), στο ρόλο ένός καθηγητή πανεπιστημίου που στην αρχή είναι απολύτως κάθετος στην πεποίθησή του πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως κοσμικό σχέδιο και κανένα απολύτως νόημα στη ζωή.

Μαντέψτε τι πολύτιμο μάθημα θα λάβει μέχρι το τέλος της ταινίας! Σημασία ελάχιστη βέβαια έχει, αν και δε μπορούμε να επεκταθούμε στους λόγους. Καθώς ο "Σκοτεινός Κώδικας" είναι από αυτές τις ενοχλητικές περιπτώσεις ταινιών που 20 λεπτά πριν το τέλος τους εισάγουν κάτι απολύτως ασύνδετο στην αφήγηση κάνοντάς το αδύνατο να μιλήσουμε γι'αυτήν επί της ουσίας δίχως να αποκαλύψουμε το φινάλε.


Θα αρκεστούμε λοιπόν στο να πούμε πως ο πάλαι ποτέ ελπιδοφόρος σκηνοθέτης Άλεξ Πρόγιας ξεκίνησε εδώ μάλλον για να εξετάσει το ρόλο του Θεού (ή της όποιας ανώτερης δύναμης μπορεί να υπάρχει) στις ζωές μας αλλά και στη Ζωή, γενικότερα, όμως κάπου στην πορεία συγχύστηκε και προτίμησε αντ'αυτού να σκηνοθετήσει ένα από αυτά τα αριθμολογικά θρίλερ καταστροφής της σειράς.

Αφήνοντας έτσι το φινάλε του παντελώς ξεκρέμαστο από οποιοδήποτε πλαίσιο στο οποίο θα μπορούσε να σημαίνει κάτι, καταλήγοντας με ένα έργο στα χέρια του που σε κάθε του στροφή προσφέρει άθελά του περισσότερα γέλια παρά στοχασμό πάνω στις θεματικές που εντελώς χονδροειδώς -υποτίθεται πως- προσεγγίζει.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ