Ενας Γάλλος στρατηγός και μια παντρεμένη γυναίκα της παρισινής υψηλής κοινωνίας του 19ου αιώνα γίνονται θύτες και θύματα ενός ερωτικού πάθους που θα αποβεί ολέθριο και για τους δυο.

---

Μη γελάτε μπροστά σε μια γυναίκα που είναι τσακισμένη» παρακαλεί η ερωτοχτυπημένη δούκισσα όταν, στο δεύτερο μέρος του φιλμ, μεταμορφώνεται αιφνίδια από διστακτικό θήραμα της αγάπης σε απεγνωσμένο κυνηγό και διεκδικητή.

Ολόκληρη η πρώτη ώρα της ταινίας την είδε να φλερτάρει απερίσκεπτα από θέση πλεονεκτική και αρκετά εγωιστική. Να πολιορκείται επίμονα αλλά να μην ανταποκρίνεται ποτέ. Μια απότομη συναισθηματική μεταστροφή, όμως, της αποδεικνύει με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο ανίκανη είναι να διαχειριστεί τα πάθη και τις παρορμήσεις της. Θύμα της αγάπης που δεν μπορεί ποτέ να μας δοθεί όπως ακριβώς την επιθυμούμε, η δούκισσα αφήνεται να παρασυρθεί μέχρις εσχάτων από το μοναδικό πράγμα στην ζωή της που αισθάνεται να αξίζει αληθινά. Να καεί από την ίδια φωτιά που εκείνη πρώτη άναψε. Και μαζί της να γίνει στάχτη η πιθανότητα δυο άνθρωποι να ενωθούν σφοδρά και αξέχαστα, όπως ίσως το άξιζαν.


Στα 79 πλέον χρόνια του, ο Ριβέτ διαλέγει να διασκευάσει μια σύντομη ιστορία του Ονορέ Ντε Μπαλζάκ από την σκοπιά όχι του σκηνοθέτη, αλλά του πολεμικού ανταποκριτή. Ο μανιασμένος amour fou που μεταφέρει από τις σελίδες του συγγραφέα στα επιμελώς φωτισμένα αριστοκρατικά σαλόνια όπου ζουν και κινούνται οι ήρωες δεν δηλώνει μόνο την ανθρώπινη αδυναμία μπρος στην απόλυτη επικυριαρχία του πάθους.


Μιλά για την αδίστακτη μορφή του έρωτα, όταν αυτός γίνεται παιχνίδι εξουσίας και καπρίτσιο σε επιπόλαια χέρια. Οταν μετατρέπεται σε εργαλείο ιδιοκτησίας και κατάκτησης. Και όταν φέρνει έναν άντρα και μια γυναίκα σε μια μέχρι τέλους μάχη για ερωτική επικράτηση και συναισθηματικό αφανισμό του αντιπάλου-εραστή.


Μια μάχη που συλλαμβάνουν θαυμάσια οι δυο πρωταγωνιστές του φιλμ σε σφιγμένα πρόσωπα, πύρινα μάτια και υποκριτικές κινήσεις. Μέχρι τις στιγμές εκείνες που ένα βλέμμα ή μια χειρονομία αφήνει να προδοθούν οι πληγωμένοι άνθρωποι που βρίσκονται μεταμφιεσμένοι πίσω τους.


ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ