Ο πάλαι ποτέ υποσχόμενος Γουέιν Κρέιμερ του "Cooler" και του "Running Scared" αναπαράγει τις κινηματογραφικές διδαχές του Πολ Χάγκις και του βλαβερού "Crash" του, καθώς ακολουθεί ένα μάτσο χαρακτήρες προς μια ιδεολογικά αβέβαιη λύση.


Μακριά από τον ευίσθητο τρόπο με τον οποίο πρόσφατες ταινίες σαν το "Visitor" έχουν αγγίξει το πολύπλοκο θέμα της μετανάστευσης, ο Κρέιμερ ξεσηκώνει τη βίβλο του Χάγκις που μιλάει ακατάπαυστα χωρίς τελικά να λέει απολύτως τίποτα για την Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου.


Οι διάφορες ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο ανεπαίσθητο και παντελώς ασήμαντο, άλλες είναι δραματικές, άλλες είναι χιουμοριστικές (καλά ως εδώ) και άλλες ξεφεύγουν από κάθε έννοια αφηγηματικής οικονομίας και μέτρου (μια σκηνή ληστείας στέλνει οριστικά την ταινία στο καναβάτσο), και όλες μαζί αποτυγχάνουν να ολοκληρώσουν μια ενιαία ουσιώδη άποψη.


Στην πραγματικότητα αυτό είναι το μεγαλύτερο από τα αμαρτήματα των "Παράνομων Πράξεων": Ενώ στο "Crash" όλοι παρουσιαζόμασταν ως όμηροι της βολικότατα τεμπέλικης φιλοσοφίας "όλοι είμαστε λίγο ρατσιστές, μωρέ", και κάθε μία από τις ιστορίες συνεισέφερε με τρόπο γελοίο, στημένο, και ακραία επεξηγηματικό προς αυτή τη θέση, πίσω από την ταινία του Κρέιμερ μπορείς να διακρίνεις ψήγματα μιας άλλης, πολύ πιο ενδιαφέρουσας οπτικής (όπου τα πράγματα δεν είναι τόσο άσπρα, μαύρα και ανούσια) η οποία όμως ποτέ δεν πραγματοποιείται, μέσα από μισοψημένα επεισόδια δίχως κατεύθυνση. Υπό αυτή την έννοια, οι "Παράνομες Πράξεις" είναι τουλάχιστον καλύτερες από το "Crash", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ