Την προηγούμενη φορά που έτυχε να γράψω για την ταινία του συμπαθούς Σεϊτανίδη ήταν πριν τρία χρόνια, με αφορμή την «Εύκολη Λία». Οσο ενδιαφέρουσα μου είχε φανεί, ωστόσο, σε εκείνο το φιλμ η σκηνοθεσία του, άλλο τόσο προβληματική είχα βρει τη δουλειά του στο σενάριο.


Στην καινούρια ταινία του Σεϊτανίδη, το βάρος ενός άκρως ελαττωματικού σεναρίου έρχεται πάλι να συνθλίψει τις φιλότιμες προσπάθειες με τις οποίες ένας άντρας δημιουργός επιχειρεί να μεταχειριστεί δυσβάσταχτες (και ανεξερεύνητες πτυχές) της θηλυκής ψυχοσύνθεσης. Κάπως έτσι, ύστερα από ένα συμπαθές ξεκίνημα και παρά την αφοσιωμένη ερμηνεία της Κωνσταντινίδη, η ταινία κατρακυλά στην άβυσσο ενός συγγραφικού υλικού που ανταλλάσσει την υποσχόμενη βασική του ιδέα μα καταστάσεις που κινούνται από το ελλιπές (η σχέση της ηρωίδας με μια κακοποιημένη νεαρά) στο βεβιασμένο (η εκδικητική μεταστροφή της μητέρας του νεκρού κοριτσιού) και ενίοτε στο αθέλητα αστείο ( η βίαιη κορύφωση της πλοκής).


Αποκορύφωμα όλων, ένα ανεκδιήγητο φινάλε που ξεπατικώνει μια από τις πιο κλασικές σκηνές του μοντέρνου σινεμά φαντασίας και το οποίο, από σεβασμό στον Έλληνα σκηνοθέτη, είναι καλύτερο να αφήσω ασχολίαστο...


ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ