Το σκηνικό και τις ατάκες τις έχετε ξαναδεί αμέτρητες φορές. Οι χαρακτήρες κατοικούν μόνο στον φανταστικό κόσμο των χιπ ανεξάρτητων ταινιών του αμερικάνικου κινηματογράφου που μοιάζουν να υπάρχουν μόνο για να γεμίζουν θέσεις στο φεστιβάλ του Σάντανς.


Είναι δύσκολο να νιώσεις τους πόνους τους και να μοιραστείς τις χαρές τους, γιατί δε νιώθεις στιγμή την αλήθεια της κατάστασής τους. Η εκτέλεση εδώ είναι ικανή, κυρίως επειδή η ταινία διαθέτει ένα φοβερά συμπαθές καστ έστω κι αν μπορείς από την αρχή να προβλέψεις κάθε μία αντίδραση του καθενός διαμέσου της ιστορίας. Η Εϊμι Ανταμς (δις υποψήφια για Οσκαρ) θα γουρλώσει τα μάτια και θα στραβομουτσουνιάσει με γλυκό τρόπο, η Εμιλυ Μπλαντ (που σχεδόν είχε κλέψει την παράσταση στο "Ο Διάβολος Φορούσε Πράντα") θα φυσάει και θα ξεφυσάει γυρνώντας τα μάτια της με μια αμερικάνικη προφορά που σε πολλά σημεία αποσπάει το θεατή, και ο Αλαν Αρκιν (που επαναλαμβάνει... υποθέτει κανείς.... το ρόλο που του έδωσε το Οσκαρ στο "Little Miss Sunshine") απλά είναι ο Αλαν Αρκιν.


Οι ιστορίες αυτών των χαρακτήρων δεν είναι πάντα αδιάφορες, και μάλιστα δεν είναι λίγες οι στιγμές που θα το κλέψουν το γλυκόπικρο χαμόγελο.

Και ο Κλίφτον Κόλινς Τζούνιορ και η Μέρι Λιν Ράσκαμπ (η Κλόι του 24, επιτέλους σε έναν ρόλο που της ταιριάζει γάντι) δίνουν πόντους στην ταινία με τους πετυχημένους περιφερειακούς ρόλους τους. Αλλά όσο κι αν το ταξίδι είναι γλυκό και συναισθηματικό, το γεγονός οτι γνωρίζεις σχεδόν κάθε του στροφή, συνυπολογίζοντας και το γεγονός οτι κάποια πράγματα μένουν στον αέρα στο φινάλε, εξαφανίζει τη μαγεία και αφήνει μια αίσθηση επανάληψης.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ