Το γαλλικό σινεμά για τις μάζες χτυπά και πάλι, με μια κωμωδία που απευθύνεται περισσότερο στους φαν της μόδας της ντίσκο, καταφέρνοντας όμως τελικά περισσότερο να εξηγήσει για ποιο λόγο είναι καλύτερο να παραμείνει κρυμμένη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας από το οποίο δραπέτευσε!


Ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας Ντιντιέ "Τραβόλτα" γίνεται στόχος για μια σειρά εύκολων αστείων καθώς μαζεύει ξανά το παλιό του γκρουπ, τους Bee Kings.
Οι φίλοι του αφήνουν όλοι τα καθημερινά τους προβλήματα για να τον ακολουθήσουν, θα υπάρξει χορός, θα υπάρξει τραγούδι, και γενικά όλη την ιστορία την υποψιάζεστε.


Αισθητικά δεν είναι χωρίς το ενδιαφέρον της ταινία, ενώ η Εμανουέλ Μπεάρ κερδίζει πόντους με την ερμηνεία της ως αγαπητηκιάς του Ντιντιέ σε ένα ρόλο που ακούγεται άχαρος αλλά αποδίδεται με απρόσμενη λεπτότητα, αλλά η γενική αίσθηση που μένει είναι εκείνης ενός καμπ θεάματος που δεν είναι σίγουρο πόσο στην πλάκα πρέπει να πάρει τον εαυτό του. (Περισσότερο, σίγουρα.)


Τελικά την παράσταση κλέβει ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ με τις διασκεδαστικά άχαρες κινήσεις του στην πίστα, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να είναι περήφανη η ταινία. Ή ο Ντεπαρντιέ.


θΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ