Με φανταστικές πικρά κωμικές νότες, ο Βισκόντι καυτηριάζει τον θαυμαστό κόσμο του θεάματος σε μια παρεξηγημένη στην εποχή της ταινία που βοήθησε τη φιλμογραφία του να περάσει σε νέα επίπεδα, σημειώνοντας την είσοδο σε ένα είδος μετα-νεορεαλισμού για τον ιταλικό κινηματογράφο.


Εξάλλου η "Bellissima", που ως φιλμ σχολιάζει όχι μόνο τον φιλμικό του εαυτό αλλά και το σινεμά εν γένει, προηγήθηκε τόσο της "Dolce Vita", όσο και της λιγότερο γνωστής -αλλά όχι λιγότερο σπουδαίας- "Κυρίας Χωρίς Καμέλιες" του Αντονιόνι, με την οποία μοιράζεται αρκετές ευαισθησίες. (Καθόλου τυχαία, οι δύο αυτές ταινίες μοιράζονται τον ίδιο σεναριογράφο.)


Πριν καταλήξει πως τα κατασκευασμένα όνειρα (της Cinecitta και μη) δεν είναι παρά πλαστοί στόχοι δευτερευούσης έτσι κι αλλιώς σημασίας, ο Βισκόντι εξερευνά τη θέση τους στις σχηματισμένες ταξικές διαφορές μιας μεταπολεμικής Ιταλίας.


Η Άννα Μανιάνι βρίσκεται στο κέντρο της ταινίας και με μια ανυπέρβλητη θεατρικότητα παρασύρει το θεατή αγκάζοντας πολλούς σχολιαστές της εποχής να τη χαρακτηρίσουν ως την μεγαλύτερη ερμηνεύτρια του κόσμου.


Το φινάλε που επέβαλε ο Βισκόντι επί του πεσσιμιστικού αρχικού, ολοκληρώνει μεν τη σπουδή του πάνω στις κοινωνικές δυναμικές, αλλά το deus ex machina που παρουσιάζει πληγώνει ελαφρώς το φιλμ σε καθαρά αφηγηματικό επίπεδο.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ