Η διασκέδαση, το χιούμορ, τα εφέ διαστημικής αρτιότητας και η γενικότερη ποπκορνίλα έρχονται ως αξίες μάλλον δεδομένες σε αυτή την απαραίτητη συνέχεια του προ διετίας Μπεϊκού έπους, όμως με έναν διεστραμμένο τρόπο αυτό το "Transformers" είναι, ακόμα περισσότερο από το -συγκριτικά ήρεμο και μετρημένο- πρώτο μέρος, ένα αληθινά εξέχoν δείγμα της τέχνης του ανεγκέφαλου μπλοκμπάστερ, που άδικα και βιαστικά θα τσουβαλιαστεί από πολλούς στην παρέα θερινών άνευρων βαριεστημάρων τύπου "Wolverine" και "Illuminati" ενώ δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο.


Στοχεύοντας στον χαμηλότερο δυνατό κοινό παρονομαστή του ευρέως κοινού, η νέα ηχορρύπανση του Μάικλ Μπέι κατορθώνει να ξεπερνά κάθε πιθανό όριο σε οτιδήποτε δοκιμάζει καταλήγοντας σχεδόν φιλμικό αξιοπερίεργο, για λόγους που ξεκινούν αλλά σαφώς δεν περιορίζονται στο ότι η όποια δραματικότητα και βαρύτητα του φιλμ στερεώνονται στις εξεζητημένου σχεδιασμού πλάτες των μηχανών, και μονάχα αυτών: Οι άνθρωποι είναι απλώς καραγκιοζάκια που τρέχουν πέρα-δώθε και παρενοχλούν την αληθινή δράση. Δεν θυμάμαι καν πώς λέγεται ο χαρακτήρας του Σάγια ΛαΜπεφ αλλά αγωνιούσα για την τύχη του Μπάμπλμπι και του Όπτιμους Πράιμ.


Ό,τι άρεσε στο κοινό από την πρώτη ταινία είναι εδώ αν όχι καλύτερο, σίγουρα μεγαλύτερο (το σλάπστικ, οι ογκωδέστατες σκηνές δράσης, η Φοξ) ενώ τα προβλήματα περιορίζονται, κυρίως με την πρόσληψη νέας ομάδας μοντέρ που συμμαζεύουν κάπως τις περιττές ενότητες. Μη νομίσετε με αυτό πως η ταινία αποκτά την παραμικρή αίσθηση μέτρου. Όχι, γιατί οι εν λόγω "περιττές" ενότητες αφορούν αποκλειστικά έννοιες όπως πλοκή και ανάπτυξη χαρακτήρων, με τον Μπέι εντελώς απενοχοποιημένα να φιλμάρει ατελείωτες μάχες συγκρουόμενου μετάλλου πλημμυρίζοντας την οθόνη με χρώμα και φασαρία.


Σχηματική και χιλιοαναμασημένη μυθολογία εφευρίσκεται στο πόδι από τους σεναριογράφους Κούρτζμαν & Όρτσι (του φοβερού "Σταρ Τρεκ", εδώ με -είναι να απορείς- βοήθειες στη συγγραφή από τον Έρεν Κρούγκερ) για να δικαιολογήσει ίσα-ίσα το νέο αυτό γύρο ρομποτομαχιών. Στον οποίο κάθε σκηνή είναι φωτογραφημένη σα να παρουσιάζει το τέλος του σύμπαντος, κάθε τετριμμένος διάλογος βρίσκει την κάμερα σε υπερ-δραματικές στροφές 360 μοιρών να υπογραμμίζει με υπέρ του δέοντος ζήλο μια σημαντικότητα που προφανώς δεν είναι εκεί, και κάθε κάδρο αποθεώνει (δίχως να νοιάζεται αν θα το κατακρίνουμε) με λάγνο βλέμμα την εξωπραγματική τελειότητα των καμπυλών της Μέριλ Στριπ των κοριτσιών του FHM, της Μέγκαν Φοξ.


Όλα σε ένα σύνολο εκκωφαντικό, σαν μια παρωδία που στιγμιαία αναρωτήθηκε τι θα γινόταν αν έπαιρνε τον εαυτό της στα σοβαρά, σαν ένα bizarro "Blade Runner" για την κουλτούρα του "Fast & Furious" που θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία του κόσμου αν ήσουν δέκα χρονών όταν την έβλεπες.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ