Η Αν Φλέτσερ είναι χορογράφος που έγινε σκηνοθέτις, γυρίζοντας το ανέμπνευστο "27 Φορέματα" αφού πρώτα είχε εξαπολύσει πάνω μας τη συλλογή κλισέ του "Step Up", ταινίας που κατάφερε μέχρι να υπολείπεται κατά πολύ του ίδιου της του σίκουελ. Η "Πρόταση" μπορεί να είναι και το χειρότερο από τα τρία, και η φράση "συλλογή κλισέ" στην πραγματικότητα δεν ξεκινά καν να την περιγράφει.


Η Μπούλοκ πνίγει την κωμική χαριτωμενιά της, που στο παρελθόν έχει δείξει οτι κατέχει, κάτω από το προσωπείο μιας μονοδιάστατης μέγαιρας, που εξίσου μονοδιάστατα θα αποκαλύψει οτι φυσικά κρύβει από πίσω ένα πληγωμένο κορίτσι. Σιγά-σιγά, μέσα από μια συρραφή ανελέητα κοινότοπων, κρύου χιούμορ καταστάσεων θα χαλαρώσει, θα πετάξει τα τακούνια, θα λύσει τα μαλλιά, θα σκάσει χαμόγελο, και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.


Η σχέση μίσους της με τον Ράιαν Ρέινολντς θα εξελιχθεί σε σχέση αγάπης, προς μεγάλη έκπληξη κανενός απολύτως, και το άσχημο είναι πως οι δυο τους δεν πείθουν με τη χημεία τους ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο. Κρίμα, εκτός της Μπούλοκ, και για τον ίδιον τον Ρέινολντς, τον οποίον προσωπικά δεν είχα σε καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση μέχρι που στο "Adventureland" του Γκρεγκ Μοτόλα έδειξε με τις σκιάσεις του στον γκρίζο χαρακτήρα που με αναπάντεχη λεπτότητα και ευαισθησία ερμήνευε, πως του αξίζει κάτι παραπάνω από τον τίτλο του Βαν Γουάιλντερ. (Ή του Deadpool, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.)


Η ουσία είναι πως δυο μάλλον ικανοί ηθοποιοί χαραμίζονται με υλικό μηχανιστικά δουλεμένο και εντελώς μπαγιάτικο σε ιδέες (μια από τις καλύτερες στιγμές του φιλμ είναι βουτηγμένη από το... "Κάλλιο Αργά Παρά Αργότερα", όπου εκεί έστω σήμαινει και κάτι). Το πρόβλημα δεν είναι τόσο τα κλισέ, αλλά η απουσία μια κάποιας τσαχπινιάς στην εκτέλεση ή του παραμικρού στοιχείου έκπληξης, σε μια από αυτές τις ταινίες που μοιάζουν τόσο ικανοποιημένες με το ρόλο τους ως προϊόντα και μόνο, που απλώς χαμηλώνουν το κάτω όριο.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ