Η μέχρι στιγμής μεγαλύτερη και πιο απρόσμενη επιτυχία του φετινού καλοκαιριού στο αμερικανικό box-office, που έκανε επιτέλους σταρ τον ανεκμετάλλευτο έως τώρα δευτεραγωνιστή τηλεοπτικών («Alias») και κινηματογραφικών («Γαμομπελάδες») blockbusters, Κούπερ, και ταυτόχρονα σύστησε στην υφήλιο τον ελληνικής καταγωγής, (από κάθε άποψη) πληθωρικό και πολιτικά ανορθόδοξο κωμικό, Γαλιφιανάκη, δεν είναι ούτε πρωτοφανής ούτε πρωτότυπη. Είναι όμως αστεία. Περιστασιακά, πολύ αστεία. Με δύο - τρεις σκηνές (το ξύπνημα στο... ανακαινισμένο δωμάτιο, η τίγρης στο μπάνιο, η αναφορά στον «Aνθρωπο Της Βροχής» και οι φωτογραφίες - στοιχεία του «εγκλήματος» στους τίτλους τέλους) εξωφρενικά ξεκαρδιστικές.

Αναμφίβολος συγγενής των «Με Την Πρώτη» και «Superbad», κουβαλάει λιγότερες ενοχές από το πρώτο και μηδαμινή ευαισθησία σε σύγκριση με το δεύτερο, αλλά δεν παύει να λειτουργεί ως αγορίστικη απάντηση-αντίδοτο στις αγαπημένες των γυναικών ρομαντικές κομεντί.


Πλασμένο ως ύμνος στη βραδυφλεγή, μεγάλης διάρκειας, ακούραστη ανδρική εφηβεία γελά με τα κλισέ που θέλουν το θηλυκό να ονειρεύεται δύο μόνο ρόλους (της νύφης και της μητέρας), φορτώνοντας το αρσενικό με ανεπιθύμητες ευθύνες και σκοτούρες, χωρίς όμως να τα ανατρέπει. Στο τέλος, ο γαμπρός βρίσκεται, ο γάμος γίνεται και το happy-end σου βαραίνει το κεφάλι ως αναπόφευκτο hangover.


ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ