Δεν ξέρω αν φταίνε οι κακές παρέες (βλέπε Τιμ Μπάρτον και Τίμουρ Μπεκμαμπέτοφ στην παραγωγή) ή οι ναρκισσιστικές παρενέργειες των Οσκαρ (το μικρού μήκους «9» ήταν υποψήφιο για καλύτερο animation το 2006) αλλά ο κύριος Ακερ φαίνεται ότι υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του.


Με ένα 11λεπτο φουτουριστικό παραμύθι στις αποσκευές του και μια χούφτα πάνινα κουκλάκια ως μυστηριώδεις πρόσφυγες ενός μελλοντικού πόλεμου, βάλθηκε να αναπαράγει την επιτυχία του στις μεγάλες διάρκειες. Σε περίπτωση που δεν έτυχε να τη δείτε, η πρωτότυπη ταινία που βρέθηκε εις διπλούν στη χώρα μας (Νύχτες Πρεμιέρας & Bios) πριν από μερικά χρόνια ήταν βουβή, και ο διάλογος δεν ήταν το μόνο που της έλειπε.


Απουσίαζαν επίσης οι πλεονάζοντες χαρακτήρες και το ξετεντωμένο σενάριο, αφού ο μεγάλος αδερφός του μικρού «9» διαθέτει τα ίδια ακριβώς υλικά διαλυμένα σε μεγαλύτερες ποσότητες αμνιακού υγρού. Δεν είναι να απορεί κάνεις που το πρώτο μεγάλου μήκους τέκνο του σκηνοθέτη γεννήθηκε με εξασθενημένο DNA. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς να ξέρω ότι το μοναδικό μυστήριο που κρυβόταν πίσω από τα πανκ κουκλάκια του Ακερ ήταν μια ανομολόγητη επιθυμία για αιώνια φιλία. Είπε κάνεις τίποτα για τη Ντίσνεϊ;


ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΥΛΑΚΗ