Η 72χρονη Φλόρα, αγρότισσα σε μια πόλη της επαρχιακής Ισπανίας, μόλις έχασε την υπέργηρη θεία της. Στο τραπέζι της μακαριάς, οι τρεις ανιψιές της, που η ίδια ανέθρεψε από παιδιά από τότε που πέθαναν οι γονείς τους, προσπαθούν να την πείσουν να αποσυρθεί σ’ έναν κοντινό οίκο ευγηρίας, όπου άλλωστε εργάζεται μία απ’ αυτές, η οποία είναι καλόγρια. Εκείνη, όμως, επιμένει πως τα βολεύει μια χαρά στο σπίτι της, παρέα με την αφελή, μα πιστή και εργατική οικονόμο της, την Πουρίτα. Για να διασφαλίσει μάλιστα τη συμβίωση προχωρεί στην αλλαγή της διαθήκης της, βάζοντας όρους στην κληροδότηση της περιουσίας της στις ανιψιές, και πείθει την Πουρίτα να την... παντρευτεί!
Φοβερή ιδέα για να στηθεί μια ιλαροτραγωδία πάνω στον γυναικείο αγώνα για ζωή και δικαιώματα. Φοβερή γιατί: α) βασίζει το θεωρητικά τολμηρό εύρημά της σε μια συνένωση συμφέροντος «λευκή» και όχι σκανδαλολογικά ομοφυλοφιλική, β) αποφεύγει το άλλοθι της ανδροκρατίας ως εμπόδιο στον αγώνα αυτόν, προτάσσοντας μια διάδραση σχεδόν αποκλειστικά ανάμεσα σε γυναίκες, με τα δικά της η καθεμιά «θέματα», και γ) επικεντρώνεται σ’ έναν χαρακτήρα σύνθετο, μια γηραιά, φαινομενικά πράα, ανήμπορη και «θύμα», που όμως μεθοδεύει και εκτελεί τις κινήσεις της με την ακρίβεια ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή!
Ολα τα παραπάνω βγάζουν σπίθες στο πρώτο μισό του φιλμ, όπου η ηθογραφία συνυπάρχει αρμονικά με τη χαρακτηρολογία και το φαρσικό στοιχείο απορροφάται αβίαστα από το γλυκόπικρο χιούμορ. Ωστόσο, η κομψότητα αρχίζει σταδιακά να υποχωρεί μετά την αποκάλυψη του παρελθόντος της Πουρίτα και την είσοδο στη δράση των συγγενών της. Οχι ότι από μόνη της η σεναριακή στροφή δεν είναι έξυπνη, απλώς ο δημιουργός του φιλμ, Μιγκέλ Αλβαλαδέχο, τη χειρίζεται μάλλον άγαρμπα, εμβολιάζοντας τη δράση με περιττές γραφικότητες και κλιμακώνοντάς την σ’ ένα διόλου πειστικό φινάλε. Παρότι κατάδηλα επηρεασμένος από τα σινεμά του Αλμοδόβαρ, δεν διαθέτει τη ρευστότητα του μέντορά του στον χειρισμό του μελοδράματος, ούτε και την ικανότητά του να κάνει και τον πιο προβληματικό, έως και δυσάρεστο χαρακτήρα του μύθου του αγαπητό στον θεατή. Κρίμα, γιατί τόσο η αρχική πραγμάτωση της ιδέας, όπως είπαμε, όσο και το εκπληκτικά εκφραστικό πρόσωπο της Πέτρα Μαρτίνεθ, στον ρόλο της φοβισμένης μέσα στην πονηριά της Φλόρα, προσφέρονταν για κάτι πολύ πιο συγκινητικό.
Την Πέτρα Μαρτίνεθ, βετεράνο ηθοποιό του ισπανικού σινεμά και της τηλεόρασης, τη θυμόμαστε από σύντομους ρόλους σε ταινίες όπως «Κακή εκπαίδευση» του Πέδρο Αλμοδόβαρ ή «Η νύχτα των ηλιοτροπίων» του Χόρχε Σάντσεζ - Καμπεζούδο.
Ρόμπυ Εκσιέλ
