Δυο όλοι κι όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές. Μόλις 73 λεπτά η συνολική διάρκεια της ταινίας. Χωρίς οπτικά και ηχητικά εφέ, λουτρά αίματος και μεγαλόστομες ατάκες. Κι όμως, αυτό το γαλλικό ψυχολογικό θρίλερ καταφέρνει, από το πρώτο του κιόλας λεπτό, να καθηλώσει τον θεατή σ' ένα ψυχοφθόρο, παρανοϊκό παιχνίδι, ένα φαινομενικά ατέρμονο κυνηγητό γάτας- ποντικού, όπου η «γάτα» μοιάζει να μην έχει πρόσωπο. Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο; Πώς αυτός ο εφιάλτης βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο τον τρόμο του φινάλε.

Την αρχική σεκάνς θα ζήλευαν πολλοί σύγχρονοι μετρ του τρόμου, ενώ η κατοπινή κινηματογραφική αφήγηση της παγίδευσης του ζευγαριού μέσα στο ίδιο του το σπίτι θα έκανε τους ίδιους μετρ να σκίσουν τα «πτυχία» τους. Χωρίς την πρόθεση να στηθεί εδώ μια ακόμα μάχη συγκρίσεων ποιότητας και ουσίας μεταξύ του χολιγουντιανού και του αμιγώς ευρωπαϊκού σινεμά, αυτή εδώ η μικρή (σε διάρκεια αλλά και προϋπολογισμό) ταινία τρόμου περικλείει μέσα της την αρχέγονη ουσία του σασπένς και της ψυχολογικής βίας. Αυτήν που αδυνατούν να συλλάβουν τα εφετζίδικα, μα τόσο κενά αμερικανικά θρίλερ της εποχής των πολυκινηματογράφων, που έχουν καταλήξει να περιορίσουν το κοινό τους σχεδόν αποκλειστικά στη νέα γενιά των εφήβων.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΔΡΕΑΚΟΥ