Οι white trash εφιάλτες του Ρομπ Ζόμπι συνεχίζονται σε αυτό το δεύτερο μέρος της μηδενισμένου κοντέρ και εξαντλημένων ιδεών τρομοσειράς. Κάποτε ο Μάικλ Μάγιερς σήμαινε κάτι ως σύμβολο, ακριβώς επειδή δε σήμαινε απολύτως τίποτα ως χαρακήρας, στην πρωτότυπη ταινιάρα του Τζον Κάρπεντερ. Στα χέρια όμως του πανμέγιστου απατεώνα Ζόμπι έχει εκφυλιστεί σε ένα ακόμα απλοϊκό προϊόν της προβληματικής του οικογένειας, ένας ακόμα στο σωρό των προβληματικών το-έκανα-γιατί-δε-μ'αγαπούσαν κοινωνιοπαθείς χαρακτήρες που κατακλύζουν κάθε genre του σινεμά της ευκολίας. Όλα αυτά κάτω από ένα μανδύα σοβαροφάνειας και freak αισθητικής που καθόλου δεν αρμόζει, κάνοντας αληθινά δύσκολο το να περάσεις καλά σε μια κατ'ουσίαν slasher-ιά που δεν (θα έπρεπε να) έχει βλέψεις για παραπάνω.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Μάικλ Μάιερς επιστρέφει στην παλιά του γειτονιά, το Χάντονφιλντ, για να ασχοληθεί με ανειλημμένες οικογενειακές υποθέσεις. Δεν σταματά πουθενά και σπέρνει τον τρόμο στο διάβα του, καθώς αντιμετωπίζει τα σκοτεινά μυστικά του διεστραμμένου παρελθόντος του. Η μικρή πόλη όμως αποκτά έναν απρόσμενο νέο ήρωα που, αν καταφέρει να παραμείνει ζωντανός, ίσως να μπορέσει να βρει τον τρόπο για να σταματήσει τον Μάιερς.
