Ενδιαφέρον αναμφισβήτητα το εγχείρημα να μεταφέρεις μια ντοστογιεφσκική ιστορία τρελού έρωτα που εξελίσσεται σε μια αδυσώπητη σχέση εξουσίας (ανάμεσα σε έναν ενεχυροδανειστή και μια νεαρή Ρωσίδα) στη σύγχρονη Αθήνα των μεταναστών. Να όμως που η «Rakushka» δεν πάσχει τόσο σε περιεχόμενο ή σε αγαθές προθέσεις, όσο σε φαντασία στην εκτέλεση.

Παρά τη στέρεη δομή και το σίγουρο χέρι στη σκηνοθεσία, το πρωτότυπο λογοτεχνικό υλικό δεν μετουσιώνεται ποτέ σε καινοφανείς εικόνες, αλλά παγιδεύεται σε μια απλή ανάγνωση. Χώρια που βρήκαμε ότι η επίπεδη φωτογραφία της (το φτηνό αλλά μάλλον αταίριαστο ψηφιακό βίντεο) προδίδει το συνολικό επιχείρημα, «αδειάζοντας» το αποτέλεσμα από την τόσο απαραίτητη ατμόσφαιρα. Εξαιρετική πάντως επιλογή η Γιουσούποβα στο ρόλο της Ζώγια.

Λ.Α.