Το χρονικό ενός διχασμένου άντρα που φαντάζεται τον εαυτό του... Μότσαρτ.

Το συνοφρυωμένο πρόσωπο του καταπληκτικού νεαρού ηθοποιού Ρομέν Ντουρί είναι ο χάρτης αυτής της θαυμάσιας ψυχαναλυτικής ταινίας, που είναι εμπνευσμένη από την ανεξάρτητη (και ξεχασμένη) αμερικανική «Fingers» («Ο Δολοφόνος Του Μανχάταν» με τον Χάρβεϊ Καϊτέλ στον αντίστοιχο ρόλο, 1977) του Τζέιμς Τόμπακ. Ο φακός του Οντιάρ δεν αφήνει το πρόσωπο του Ντουρί σε ησυχία, αποκρυπτογραφώντας ορεξάτα την ένταση, το άγχος και τα πάθη μιας διχασμένης προσωπικότητας που αγωνίζεται να επιτύχει, αλλά δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του σε τι ακριβώς. Από τη μια πλευρά ο Τομά (Ντουρίς) κινείται σαν εκτός ελέγχου επικίνδυνη σβούρα στους δρόμους ενός κάθε άλλου παρά ειδυλλιακού Παρισιού, διώχνοντας αβοήθητο κόσμο από το σπίτι του (είναι μπλεγμένος σε ύποπτες «μεσιτικές» επιχειρήσεις -μια «κληρονομιά» από τον άρρωστο πατέρα του). Από την άλλη, κλείνεται σε ένα δωμάτιο, προσπαθώντας να βρει ηρεμία στα πλήκτρα του πιάνου.

Ο Οντιάρ «παίζει» με τα σχήματα, γιατί ενώ συνήθως οι ήρεμοι άνθρωποι εκτονώνονται βίαια, εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μας προσκαλεί σε ένα ψυχαναγκαστικό ταξίδι του οποίου ο προορισμός του μένει καλά φυλαγμένος μέχρι το τέλος.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ