Μια μητέρα χάνει την κόρη της σε ένα αεροπλάνο εν πτήσει.

Τέσσερα χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τα αεροπλάνα προσφέρονται για... υπερατλαντικά θρίλερ. Που μιλούν για «εσωτερικούς» και όχι «εξωτερικούς» εχθρούς. Εδώ, η Φόστερ επιστρέφει σε έναν ρόλο παρόμοιο με το «Δωμάτιο Πανικού», ως μητέρα που αγωνίζεται να προστατέψει την κόρη της από έναν αόρατο κίνδυνο. Θλιβερή είναι η αιτία της επιστροφής της Κάιλ Πρατ από τη Γερμανία στην Αμερική: ο αιφνίδιος θάνατος του άντρα της την υποχρεώνει να γυρίσει στην πατρίδα της για την κηδεία με το αεροπλάνο που εκείνη έχει σχεδιάσει. Ο θάνατος, ωστόσο, του συζύγου είναι αινιγματικός- αυτοκτονία ή ατύχημα; Το ίδιο αινιγματική είναι και η παρουσία της κόρης- μπήκε με τη μητέρα της στο αεροπλάνο ή μήπως είναι και αυτή νεκρή; Η αμφιλεγόμενη ύπαρξη του μικρού κοριτσιού, το οποίο κανείς από τους επιβάτες του αεροσκάφους δεν έχει προσέξει και που εξαφανίζεται όταν η Κάιλ αποκοιμιέται, εγκαθιδρύεται στο μυαλό μας μέσα στο πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας.

Ο Γερμανός Ρόμπερτ Σβέντκε («Tatoo») δείχνει να ξέρει να χειρίζεται επιδέξια αμφίσημες εικόνες, κλειστοφοβικούς χώρους και απαραίτητους χαρακτήρες. Και όσο η ψυχολογική κατάσταση της ηρωίδας (η Φόστερ συνθέτει έξοχα μια τραγική γυναίκα σε απόγνωση), η οποία πανικόβλητη ψάχνει την κόρη της, παραμένει θολή, το σασπένς κρατιέται ικανοποιητικά. Αλλά τα ερωτηματικά γύρω από την ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα παύουν, όταν επέρχεται η σατανική εκλογίκευση των πάντων. Πολύ βεβιασμένο για να είναι πιστευτό, το δεύτερο μισό του φιλμ γεννά άλλου είδους απορίες. Μόνο ως «κλασική περίπτωση εναέριας βλάβης» μπορεί να εξηγηθεί το πώς ένα θρίλερ που ρίχνει αιχμές κατά της αδιαφορίας «προς τον πλησίον» αδιαφορεί επιδεικτικά απέναντι στην καλή αρχή του, καταφεύγοντας σε ένα κοινότυπο φινάλε.

ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ