Ενας διαταραγμένος άντρας που αναζητάει τα ίχνη της κόρης του γνωρίζει μια μητέρα και την κόρη της, την οποία συντροφεύει για μια μέρα, γεγονός που τον οδηγεί σε ένα οδυνηρό δίλημμα.

Σε κάθε μορφή τέχνης, η εικόνα πάντα διχαζόταν ανάμεσα στην καταγραφή της πραγματικότητας (δηλαδή την αναπαράσταση) και τη μυθοπλασία (δηλαδή τη φαντασία). Ισως γι αυτό μοιάζουν σήμερα με ήρωες του σινεμά όχι τόσο όσοι διέπρεψαν στο ένα ή το άλλο άκρο, όσο εκείνοι που κατόρθωσαν να τα φέρουν λίγο πιο κοντά. Τι γίνεται όμως με όσους ενώνουν τα δυο άκρα με τη βία της αμεσότητας, χωρίς εφέ και δόγματα; Χωρίς ανακοινώσεις, υποσχέσεις, μετρήσιμο σε στατιστικές μέσο θεατή; Σε ταπεινές αίθουσες, με dolby surround την ίδια την ζωή; Τι γίνεται με ανθρώπους σαν τον υπέροχο ιδεοληπτικό Λοτζ Κέριγκαν, παρία του αμερικανικού σινεμά; Και με ταινίες όπως το Keane... Τέχνη στα όρια της τρέλας ή τέχνη για τους ανθρώπους στα όρια της τρέλας; Οποιος έχει την απάντηση, ας την πετάξει απλώς στα σκουπίδια. Γιατί το Keane διαπερνάει την οθόνη και παίρνει τον τολμηρό θεατή μαζί του. Με την κάμερα να πολιορκεί ανελέητα τον βασανισμένο ήρωά του (έναν αποκαλυπτικό Ντάμιαν Λιούις, για τον οποίο ένα Οσκαρ... θα ήταν λίγο, αν βεβαίως δουλειές σαν το Keane έφταναν ως το προσκήνιο του σχετικού χολιγουντιανού πανηγυριού), κάνοντας με τρόπο ιδιοφυή και διαυγή την «τρέλα» του σχεδόν ζήτημα οπτικής γωνίας. Ως το τέλος μιας άγριας όσο και τρυφερής ταινίας, μοιράζει την αγωνία του με εκείνη του ήρωα και ορίζει ένα νέο κινηματογραφικό ρεαλισμό. Κι αυτό είναι παραπάνω από αρκετό για ένα φιλμ τόσο μικρό μα τόσο απόλυτο.

Αν μόνο ο Keane δεν ήταν τόσο αβάσταχτος μέσα στην αδιαπραγμάτευτη έντασή του... Με ταιριαστό όμως τρόπο, η ουσία μιας ταινίας για τη μοναξιά θα ήταν τόσο πιο χαμένη όσο πιο μεγάλες θα ήταν οι παραχωρήσεις της. Γι αυτό η μοναξιά θα είναι και το πεπρωμένο της στις αίθουσες.

Ισως όλα αυτά να μην κάνουν φανερή την ουσία του φιλμ. Ισως πάλι η ουσία του να μην βρίσκεται στις λέξεις. Σινεμά - εμπειρία; Ναι. Για όσους τολμούν.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ