Το ταξίδι του Ανγκ Λι στο ιστορικό τριήμερο, γεμάτο peace and music, είναι ίσως πιο απροσδόκητο ακόμα και από το, παραδομένο άδικα στην πυρά από τους οπαδούς του κόμικ, «Hulk». Πρώτον, εξαιτίας της ανάθεσης ενός βιβλίου τυπικά αμερικάνικου, όπως το αυτοβιογραφικό «Taking Woodstock: A True Story of a Riot, a Concert, and a Life» του Ελιοτ Τάιμπερ, στο βλέμμα ενός Ασιάτη σκηνοθέτη. Δεύτερον, και για όσους δεν μπαίνουν προϊδεασμένοι στην αίθουσα, εξαιτίας του κέντρου δράσης της ταινίας, που ποτέ δεν ενδιαφέρεται για τον θεωρούμενο ως πυρήνα των γεγονότων του Γούντστοκ. Τρίτον, επειδή ο Ανγκ Λι παραβαίνει τον κανόνα που θέτει η ίδια του η ταινία και απλώνει τα πόδια πέραν του παπλώματος.
Η λαϊκή σοφία λέει ότι όποιος θυμάται το Γούντστοκ δεν το έζησε, και στην περίπτωση του Ελιοτ Τάιμπερ το πνιγμένο στα παραισθησιογόνα ευφυολόγημα αποκτά μια παράδοξη επιβεβαίωση: 34χρονος διακοσμητής από τη Νέα Υόρκη που προσπαθεί να τα βρει με την ομοφυλοφιλία του και λοιπά ζητήματα ενοχών απέναντι στους γονείς του, ο Τάιμπερ θα γίνει από τους σημαντικότερους αφανείς ήρωες του Γούντστοκ, αλλά στην ουσία θα μείνει ένας εξωτερικός παρατηρητής του. Η περσόνα του θεωρητικά ταιριάζει γάντι στον Ανγκ Λι, που χρειάζεται έναν εξίσου «εξωγήινο» πρωταγωνιστή για να παίξει εκτός έδρας. Κόβοντας και ράβοντας τις αναμνήσεις του Τάιμπερ στα μέτρα του, ο Λι θα κρατήσει τον αμήχανο ήρωά του στην, πολυτάραχη ούτως ή άλλως, περιφέρεια των πραγμάτων και θα κατευθύνει τη γνωριμία του με την κοιλάδα του Γούντστοκ ως μια ψυχεδελική κοσμογονία.
Πού χάνει λοιπόν την αίσθηση του μέτρου το «Taking Woodstock»; Πρόχειρα μιλώντας, στην ξεχειλωμένη του διάρκεια και στον όχι σαφή σεναριακό του προσανατολισμό. Εχω την αίσθηση όμως ότι, πίσω από αυτά τα ελαττώματα, κρύβεται η αδυναμία του Ανγκ Λι να πάρει το εκατό τοις εκατό από την ιστορία του, να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την κωμική της δυναμική και την εντελώς ιδιόμορφη θέση του ήρωά του απέναντι στην ιστορία που γράφεται γύρω του. Σε αντίθεση με ταινίες του όπως η «Παγοθύελλα» και το «Brokeback Mountain», ο Ανγκ Λι δε θα κλείσει τα αυτιά του στις Σειρήνες της Μεγάλης Ιστορίας, και μάλιστα μιας εξιδανικευμένης εκδοχής της. Αν το έκανε κι εδώ, θα επρόκειτο για άθλο.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
