Ενας άνεργος χημικός αποφασίζει να εξολοθρεύσει-κυριολεκτικά- τον ανταγωνισμό για να προσληφθεί ευκολότερα.
Ο Γαβράς κάνει πολιτικό σινεμά και δεν το κρύβει. Αν και δεν είναι λαϊκιστής, δεν ξεφεύγει πάντα από τη παγίδα του διδακτισμού ή -στο άλλο άκρο- της ψυχρής, εκβιαστικά αντικειμενικής καταγραφής γεγονότων (το Αμήν μοιάζει περισσότερο με... εγκυκλοπαίδεια). Διασκευάζοντας όμως το βιβλίο του Ντόναλντ Γουεστλέικ, πρωτοτυπεί, φουσκώνοντας με φρέσκο αέρα τα πανιά της καριέρας του: φτιάχνει ένα σαφές, αλλά όχι προφανές σχόλιο για τον καπιταλισμό, που ξεκινά ως θρίλερ αγωνίας και εξελίσσεται σε σάτιρα... τρόμου. Με ένα εκπληκτικό μοντάζ που ανακατεύει το χρόνο, ένα αποπνικτικό close-up στην κάννη ενός όπλου και μια ομολογία- επίλογο που μοιάζει να τελειώνει το φιλμ πριν καλά- καλά αυτό αρχίσει, γεννάει σασπένς που σε πιάνει από το γιακά και σε κάνει συμμέτοχο στην οδύσσεια ενός serial- killer διαφορετικού (;) από τους άλλους. Ο Μπρουνό έχει χάσει τη δουλειά του και μαζί το σεβασμό της οικογένειάς, την υπομονή της συζύγου και τον ίδιο του τον -ταυτισμένο με την επαγγελματική του δραστηριότητα- εαυτό. Πολιορκημένος, συνειδητά (από τον σύμβουλο γάμου) ή ασυνείδητα (από τις διαφημίσεις σε περαστικά φορτηγά) από τα σήματα- κατατεθέντα της κατεστημένης «ευτυχίας» (μια ωραία γυναίκα- τρόπαιο, ένα ακριβό αυτοκίνητο) και τη βία που προβάλλει η τηλεόραση, είτε ως διασκέδαση, είτε ως είδηση, αντιδρά με τον πιο απόλυτο τρόπο: σκοτώνει. Το πιο τρομακτικό, όμως, δεν είναι αυτό. Είναι η άνεση με την οποία το κάνει. Υπεράνω κάθε υποψίας. Με πανοπλία του τον καθωσπρεπισμό της καθημερινότητάς του και την αδιαφορία των συνανθρώπων του. Εκείνων, των -ομοίων του- απογοητευμένων, φοβισμένων, μοναχικών πλασμάτων, που έχουν αναγάγει το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» σε σανίδα σωτηρίας. Ο γείτονας να πάει να πνιγεί...
Ιωάννα Παπαγεωργίου
