Ενας ξεπεσμένος Δον Ζουάν μαθαίνει μέσω ανώνυμης επιστολής ότι έχει έναν έφηβο γιο κι αναζητά την γυναίκα που την έστειλε, ώστε να τον βρει.
Υπαρξιακό road movie στη μορφή εκκεντρικής κομεντί, τα Τσακισμένα Λουλούδια εξευγενίζουν μια φιλμική φόρμουλα που ο Τζάρμους εφαρμόζει από την εποχή ακόμα του Πέρα Από Τον Παράδεισο. Η αποσπασματική, χαμηλού προφίλ ταινία, με το ιδιότυπο χιούμορ που αντλεί από τις αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και τη μινιμαλιστική ερμηνεία του αποστασιοποιημένου ήρωά της, ταιριάζει γάντι στο σινεμά του αγαπημένου σκηνοθέτη κι όμως καταφέρνει ακόμα να ξαφνιάζει: στις Κάννες, τα σύννεφα της ποζάτης σοβαρότητας διαλύθηκαν με τον ερχομό της για να εμφανιστεί ένας διακριτικός μα πολύτιμος ήλιος ευφυούς και στιλάτης ανθρωπιάς.
Η νηφάλια απλότητα του Τσακισμένα Λουλούδια έχει μια αδιαπραγμάτευτη ζεν ποιότητα- εκτός των άλλων, με την έννοια ότι η ουσία της αντιστέκεται στην ευκολία περιγραφών γρήγορης κατανάλωσης. Το ταξίδι αναζήτησης του Μάρεϊ για κάτι που συνεχώς διαφεύγει (ως και στο ουράνια δισυπόστατο φινάλε) λέει στην πραγματικότητα περισσότερα για τη ζωή από κάθε πιθανή «αποκάλυψη» ή σεναριακό τρικ. Ετσι, ο τίτλος του ταξιδιού τούτου- στην μονολεκτική, π.χ., παράδοση τίτλων του απόμακρα συγγενικού και συγκριτικά υπερτιμημένου Πλαγίως - θα μπορούσε να είναι Ανάμεσα: Ανάμεσα στα ίχνη που ο γείτονας του ήρωα, ένας αυτοσχέδιος ντετέκτιβ, συγκεντρώνει για την ταυτότητα του αποστολέα του γράμματος... Ανάμεσα στις κατοικίες των γυναικών της ζωής του... Ανάμεσα στους δισταγμούς και τον παλιό κυνισμό του, όταν βρίσκει τη δύναμη να κινηθεί προς το μέλλον, έστω και από τη μακρινή διαδρομή του μέσω του παρελθόντος... Ανάμεσα στα ευκαιριακά σημάδια της πορείας του, που άλλοτε τον ξαφνιάζουν κι άλλοτε τον απογοητεύουν... ώσπου ένα πρόσωπο πολύ παρόμοιο με εκείνο του Μπιλ Μάρεϊ διαγράφεται και σβήνει στην διάρκεια ελάχιστων δευτερολέπτων στο φινάλε. Αναδρομικά κοιταγμένο, όμως, το τόσο οικείο πρόσωπο θυμίζει πως ό,τι ψάχνεις δεν κρύβεται πάντα όπου το περιμένεις, και ότι αυτό αρκεί, για να βρεις ή να χάσεις σε ανύποπτη στιγμή τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής σου, έτσι απλά, σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Ταινία- οφθαλμαπάτη μέσα στην έρημο των ανθρώπινων σχέσεων, όπως αντανακλάται στην κουρασμένη επιφύλαξη των ματιών του Μάρεϊ, τα Τσακισμένα Λουλούδια είναι μια μπαλάντα γι αυτούς που ψάχνουν και όχι για εκείνους που βρίσκουν, μια καταγραφή αδήλωτων ερωτημάτων κι όχι κραυγαλέων απαντήσεων, μια χαρτογράφηση λιγωτικών αποστάσεων κι όχι χορταστικών ταυτίσεων. Το γεγονός ότι καταφέρνει να μας αγγίξει σαν να μας αφορά από παλιά, μόνο τυχαίο δε μοιάζει κι η cool ματιά του Τζάρμους βγάζει οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να πει κανείς αυτόματα εκτός θέματος. Η δίχως τέλος όμως ιστορία του αργοκυλάει στη θύμηση σαν μια σταγόνα δροσιάς, επανεισάγοντας το ανθρώπινο στοιχείο πίσω από την «τρέλα» των χαρακτήρων και κάνοντάς την να ανθίσει στην καρδιά μέσα από τη σιωπή, μακριά από το όποιο box office, την ευκολία του ποπ κορν και τον στυγνό, απαράλλακτο παλμό της μηχανής του θεάματος. Για άλλη μια φορά, αυτό φτάνει... και περισσεύει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ
