Ανδρας με τάσεις αυτοκτονίας και αινιγματική γυναίκα στεγάζουν τον σαδομαζοχιστικό σαρκικό τους δεσμό στο ήσυχο θέρετρο μιας λίμνης.

Διάλογοι περιορισμένοι στο ελάχιστο, σκηνοθεσία που διανύει τις δικές της ελλειπτικές τροχιές, ήρωες οι οποίοι δεν θα μας αποκαλυφθούν ποτέ στην ολοκληρία τους και μια υδάτινη χώρα που αποτελεί την ιδανική μεταφορά για τις θελκτικές επιφάνειες και τους αθέατους βυθούς της γυναικείας φύσης. Αυτό είναι το σκηνικό του παράξενα υποβλητικού και διαρκώς απροσδόκητου Νησιού (2000). Ενας αφηρημένος και αταξινόμητος τοπογραφικά κόσμος όπου άντρες έρχονται να στεγάσουν τις παρορμητικές αρσενικές τους αποδράσεις και γυναίκες κινούν τα νήματα της εξουσίας αόρατα και σιωπηλά. Η λίμνη που τον περιβάλλει γίνεται μέρος φυγής, ανώνυμο λιμάνι στο οποίο αράζουν περιπλανώμενες ψυχές ψάχνοντας να βρουν καταφύγιο και λύτρωση, αλλά και ένα συμβολικό πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο, με την ομίχλη και το ημίφως να προσδίδουν στο νησί διαρκώς κάτι το απόκοσμο. Το νερό στέκει ως στοιχείο εξαγνισμού απέναντι στα όσα διαδραματίζονται στην στεριά, αλλά και ως κάλεσμα σε έναν κόσμο αισθήσεων και παθών που περιμένουν υπομονετικά να αναδυθούν.

Οξύνοντας διαρκώς την αντίθεση ανάμεσα στη νηνεμία των νερών και τη βία των συναισθημάτων, την ειδυλλιακή επιφάνεια και τον σκοτεινό πυθμένα, την επίφαση της ισορροπίας και την ξαφνική εισβολή του παραλόγου, ο σκηνοθέτης πλέκει την εύθραυστη κοσμογονία του φιλμ. Γεμάτη μυστήριο και κινδύνους, πανέμορφη μα και θανατερή, στέκει ως αντανάκλαση του καταραμένου έρωτα τον οποίο επικαλείται.

Το Νησί μιλά για οδυνηρές αγάπες και κολασμένους εραστές, για βασανισμένους ήρωες και στοιχειωμένες ζωές οι οποίες καθρεφτίζονται σε ήρεμα νερά. Είναι ένα ακραίο παραμύθι για ενήλικες.

Λουκάς Κατσίκας