Τρεις γενιές γυναικών συναντιούνται κάτω από την ετοιμόρροπη στέγη ενός γεροντίστικου σε σύλληψη, νοοτροπία και εκτέλεση φιλμ. Ατίθαση δεκαεφτάχρονη κόρη, επιρρεπής στις καταχρήσεις μάνα και θεοσεβούμενη γιαγιά δίνουν ραντεβού σε ένα άτσαλο κολάζ διαθέσεων που προσπαθεί να ενώσει στο ίδιο κέντημα τα πιο διαφορετικά σχέδια. Λίγο δράμα, λίγο χιούμορ, λίγο ρομάντζο, λίγες αναμνήσεις από «Χρυσή Λίμνη», λίγη οικογενειακή δυσλειτουργία, λίγη χαρά της απλής, επαρχιακής ζωής, λίγη αποθέωση της συντηρητικής Αμερικής, λίγη feelgood κατάληξη στο φινάλε και το κέντημα είναι έτοιμο.

Ετοιμο; Σε έναν ιδανικό κόσμο, ίσως. Γιατί στο άτσαλο αυτό φιλμ σχεδόν τίποτε δεν καταφέρνει να «δέσει» επαρκώς. Οι διάλογοι είναι συχνά παροιμιώδεις, οι καταστάσεις χρήζουν επείγουσας ψυχολογικής αιτιολόγησης, οι χαρακτήρες είναι βιαστικά δουλεμένοι, η σκηνοθεσία του γερασμένου Μάρσαλ υποτυπώδης. Και σαν να μην έφταναν αυτά, η Λόαν πηγαινοέρχεται από τη μία σκηνή στην άλλη υποδυόμενη τον (ανυπόφορο) εαυτό της, η Χάφμαν κυκλοφορεί σε όλο το φιλμ σαν όρθιο ατύχημα και η Φόντα μοιάζει σχεδόν ανατριχιαστικά με τον μακαρίτη πατέρα της (αν του φορούσαμε γυναικεία περούκα και λίγο μέικ απ). Το μόνο που δεν εξηγεί η ηθοποιός, είναι τι δουλειά έχει και ξοδεύεται σε ταινίες που δεν της αρμόζουν. Και δεν της αξίζουν...

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ