Από τη Μαρίνα Τσικλητήρα
photos: reuters/apeiron, αρχείο Εθνους

Είναι πιο ψηλός από όσο φαντάζεσαι. Στη μεγάλη οθόνη οι μύες του Τζον Μακλέιν μοιάζουν να του κλέβουν πόντους, λες «α, άλλος ένας Σταλόνε», όλο χτίσιμο και τέντωμα και κοντούς συμπρωταγωνιστές για παραπλάνηση. Ομως από κοντά ο Μπρους Γουίλις είναι ψηλός και στητός, πιο στητός από όσο θα ήθελες και λιγότερο αστείος από όσο θα ήλπιζες. Επειδή, όμως, όλοι εκεί στο Χόλιγουντ ορκίζονται ότι στέκεται ακριβώς στον αντίποδα του σοβαρού Τομ Χανκς (δηλαδή είναι χύμα τύπος) και ο ίδιος επιμένει ότι ξυπνάει ξεκαρδισμένος στα γέλια τα πρωινά γιατί η ζωή είναι σκέτη κωμωδία, υποθέτεις ότι είναι οι συνεντεύξεις που του χαλούν τη διάθεση για ανέκδοτα. Ισως, πάλι, να τον είχα πετύχει σε μέτρια μέρα.

Πριν από χρόνια, λοιπόν, είχε έρθει στην Ελλάδα για την προώθηση του εγχώριου εστιατορίου Planet Hollywood, μιας γνωστής αλυσίδας, μέρος της οποίας του ανήκε. Είχα κερδίσει πέντε ολόκληρα λεπτά μόνη μαζί του - ή μήπως ήταν επτά; Βιαστικές κι ανούσιες ερωτήσεις, τυπικές απαντήσεις, ένα αυτόγραφο και τρεις ολόκληρες χειραψίες (μα πότε πρόλαβε σε τόσο λίγο χρόνο). Ηταν ωραίος, ευγενής και εμφανώς διεκπεραιωτικός. Δεν διέθετε ίχνος από την ελαφράδα του Ντέιβιντ Αντισον του τηλεοπτικού Αυτός, αυτή και τα μυστήρια που τον έκανε διάσημο. Αντιθέτως, ήταν εξόχως επιβλητικός, όπως πρέπει σε έναν ώριμο αστέρα του Χόλιγουντ που δεν χρειάζεται πια να αποδείξει και πολλά. Ή μήπως αυτή η ανάγκη δεν στερεύει ποτέ;

Το τετράκις εξαμαρτείν
Τώρα τον παρακολουθώ ξανά στην οθόνη ως Τζον Μακλέιν και είναι και πάλι μεταμορφωμένος σε γοητευτικά καταπονημένο πλην αναμφισβήτητο ερωτικό είδωλο. Εχει πατήσει τα 52, ο ήρωάς του το ίδιο. Η τριχόπτωση, που είναι για εκείνον μια θεϊκή υπενθύμιση ότι είναι θνητός, τον έχει οδηγήσει σε κόντρα ξύρισμα του κρανίου του και είναι από τους ελάχιστους λευκούς που δείχνουν αληθινά σέξι με το υποχρεωτικό αυτό λουκ. Οι μύες έχουν ελαφρώς υποχωρήσει - «μισώ το γυμναστήριο εκτός δουλειάς», επαναλαμβάνει διαρκώς ο Μπρους. Ο Μακλέιν του, «ένας αναλογικός μπάτσος σε ψηφιακή εποχή», κρατά το βλέμμα του χαμηλωμένο στο πρώτο μισό της περιπέτειας και δείχνει μάλλον πτώμα από τις πάμπολλες αποστολές και τις δύο δεκαετίες που έχουν περάσει από τότε που πρωτοείδαμε το χαρακωμένο του κορμί. Η γροθιά> >του, πάντως, δεν αργεί να εκτιναχθεί και οι σφαίρες δεν του τελειώνουν ποτέ - ένα περίεργο πράγμα. Ο αντίπαλος σε αυτό το φιλμ είναι Αμερικανός και διαβρώνει την τεχνολογία ολόκληρης της χώρας εκ των έσω. Σιγά τ αβγά. Οι αναλογικοί μπάτσοι με καρδιά λιονταριού και αίσθηση χιούμορ παραμένουν απολύτως απαραίτητοι στον 21ο αιώνα των ψυχρών υπολογιστών.

Γιατί επέστρεψε στον ρόλο ενώ είχε υποσχεθεί ότι δεν θα υποδυθεί ξανά έναν ήρωα δράσης; «Επειδή όπου και να ταξίδευα με ρωτούσαν πότε θα κάνω το Πολύ σκληρός για να πεθάνει 4», εξηγεί. Ισως έχει να κάνει και με τα χρήματα, αν και ο Γουίλις είναι εδώ και καιρό εκατομμυριούχος. Ή με την ένεση που χρειάζεται η καριέρα του - πέρασαν κιόλας οκτώ χρόνια από την Εκτη αίσθηση και η Πόλη της αμαρτίας (2005) είχε υπερβολικά πολλούς πρωταγωνιστές για να θεωρηθεί ταινία του Γουίλις. Στο κάτω κάτω, ο Σλάι και ο Χάρισον -Ιντιάνα- Φορντ είναι πιο κοτσονάτοι; Ούτε γι αστείο. Εννοείται πως, παρά την αντιπάθειά του στα βαράκια, χρειάστηκε μια άλφα προπόνηση, πράγμα αρκετά δύσκολο όταν διανύεις την έκτη δεκαετία της ζωής σου και επιμένεις να μη χρησιμοποιείς stand men σε όλες τις ακροβατικές σκηνές της ταινίας σου. «Παρά τους φόβους της Fox σχετικά με τη σωματική μου ακεραιότητα είπα να δοκιμάσω όσο μπορούσα», μας λέει ο πρωταγωνιστής. «Η αλήθεια είναι ότι μου ήταν πολύ πιο δύσκολο από όσο ήταν 20 χρόνια πριν. Αργησα να συνέλθω από τις κακουχίες του γυρίσματος. Απέκτησα και μια-δυο καινούριες ουλές, αν και αυτό μου συμβαίνει σε όλες μου σχεδόν τις ταινίες».

Οπου και αν πάει ο Μπρους Γουίλις, ο Τζον Μακλέιν τον πληγώνει. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι αποτελεί και τον βασικό λόγο για τον οποίο άφησε τα αποτυπώματα των χεριών του στο θρυλικό Walk of Fame. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, η ταινία νούμερο 4 είναι όσο διασκεδαστική χρειάζεται ώστε να δικαιολογεί την ύπαρξή της.

Εκτη αίσθηση
Πριν από τον ρόλο-έμβλημα, υπήρξε ένα παρελθόν με διακυμάνσεις, τουτέστιν χαρές αλλά και δυσκολίες. Ο Μπρους Γουίλις γεννήθηκε στην ξενιτιά, στην πρώην Δυτική Γερμανία, όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως εργάτης. Ανακάλυψε νωρίς την αγάπη του για την υποκριτική και, όπως κάθε μετέπειτα αστέρας που σέβεται τα γαλόνια του, εγκατέλειψε τις σπουδές «για να ακολουθήσει το όνειρο». Τραύλιζε (αλλά έπαιζε φυσαρμόνικα) και, όπως λένε οι συμμαθητές του, ήταν ο σπαστικός κάπτεν φασαρίας που όλοι διώχνουν από το σπίτι τους πριν τελειώσει το πάρτι (αλλά τον ψήφισαν και ως πρόεδρο της τάξης). Δούλεψε πίσω από την μπάρα (ως μπάρμαν) και κάτω από την μπάρα (ως σωματοφύλακας), πριν επιστρέψει στο σανίδι του Broadway ή, μάλλον, του οff-Βroadway και δοκιμάσει την τύχη του στην τηλεόραση. Η σεξουαλική ένταση μεταξύ του πλακατζή Γουίλις και της ξινής Σίμπιλ Σέπερντ στο χαριτωμένο Αυτός, αυτή και τα μυστήρια ήταν το διαβατήριό του για την αναγνώριση και για τον κινηματογραφικό θρίαμβο του Πολύ σκληρός για να πεθάνει. Η δεκαετία του 80 έσβηνε καθώς ένα ολοκαίνουριο σύμβολο του σεξ για το γυναικείο κοινό αλλά κι ένα πρότυπο για το ανδρικό ανέτελλε με γοργούς ρυθμούς.

Εναν χρόνο αργότερα (1989) δάνεισε τη φωνή του στον μπέμπη της υπερ-επιτυχημένης κωμωδίας Κοίτα ποιος μιλάει, ενώ ακολούθησε η συναρπαστική συνέχεια του Πολύ σκληρός για να πεθάνει (1990). Αμέσως μετά άρχισαν οι ατυχείς επιλογές. Ο Μπρους Γουίλις θα μπορούσε να ακολουθήσει τη φθίνουσα πορεία του άλλου mega star της εποχής, Κέβιν Κόστνερ. Ευτυχώς, όμως, ο Κουέντιν Ταραντίνο τον μύησε στον κόσμο του Pulp Fiction (1994) και, μέσα από τον ρόλο του τσακισμένου μποξέρ με την αλύγιστη ηθική, ο Μπρους έπεισε κοινό και ειδήμονες του σινεμά ότι οι υποκριτικές του δυνατότητες ξεπερνούσαν τα σύνορα που έθεσαν οι τσαχπίνηδες μπάτσοι καρδιοκατακτητές ήρωες που τον ανέδειξαν.

Δεν είμαι το κορόιδο κανενός, στο πλευρό του Πολ Νιούμαν, ένας ακόμα θεαματικός Τζον Μακλέιν, 12 πίθηκοι, το Πέμπτο στοιχείο - καλέ ετούτος εδώ ξέρει όντως να παίζει. Κι αν με τον Αρμαγεδδώνα (1998), όπου ο Γουίλις σώζει μόνος του τον πλανήτη από έναν φονικό αστεροειδή, κλονιστήκαμε κομμάτι, ήρθε την επόμενη χρονιά η Εκτη αίσθηση και μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους. Μια θαυμάσια ταινία που άλλαξε την ταυτότητα των μεταφυσικών θρίλερ, ένας πιτσιρικάς-αποκάλυψη -ο Χάλεϊ Τζόελ Οσμεντ- κι ένας Γουίλις σε χαμηλούς, χαμηλότατους τόνους, που απέδειξε πως καμιά φορά και τα φαντάσματα είναι ανήξερα, ανυπεράσπιστα και φοβούνται.

Ο καινούριος αιώνας θα τον έβρισκε ντυμένο γκάνγκστερ, στρατιώτη, βαριεστημένο σύζυγο και βεβαίως μπάτσο σε ταινίες που δεν έκαναν τη διαφορά, εκτός από το κινηματογραφικό κόμικς Πόλη της αμαρτίας (2005), ένα νουάρ χάρμα οφθαλμών με πάρα πολλούς σταρ και τον Γουίλις ως αστυνομικό σε αποσύνθεση. Από τις λαμπρές στιγμές της καριέρας του. Παρ όλα αυτά, το κοινό ασχολιόταν πλέον περισσότερο με την ιδιωτική του ζωή: πώς ήταν οι μέρες του χωρίς την Ντέμι Μουρ, μητέρας των τριών θυγατέρων του; Θα ήταν, άραγε, καλεσμένος στον επόμενο γάμο της; Θα γινόταν, τελικώς, κουμπάρος; Κι επιτέλους θα ερωτευόταν ξανά;

Last man standing
O τίτλος μιας από τις μέτριες ταινίες του μοιάζει να τα λέει όλα: μερικές φορές κοιτάζεις τον Τελευταίο επιζώντα (η ελληνική απόδοση του τίτλου) Μπρους Γουίλις και αναρωτιέσαι πού στο καλό πήγαν όλοι οι υπόλοιποι αυθεντικοί άντρες του (όχι και τόσο) παλιού καιρού. Ο Χανκς, τα είπαμε, είναι λίγο νιανιάς, ο Φορντ υπερβολικά σιτεμένος (και αποδεδειγμένα στριμμένος), ο Σταλόνε πάρα πολύ μυώδης και όχι αρκετά εκλεπτυσμένος, ο Κλούνι τζέντλεμαν (και, όπως παραπονιέται ο Γουίλις, του κλέβει όλους τους ρόλους που περιλαμβάνουν ερωτικές σκηνές!) αλλά, πείτε μου, μπορεί να σκοτώσει πέντε στην καθισιά του; Οσο για τον Σβαρτσενέγκερ, το γύρισε στη διακυβέρνηση. Θα μου πείτε και ο Γουίλις έχει τις πολιτικές ανησυχίες του. Μάλιστα, ανήκει στους ελάχιστους χολιγουντιανούς υποστηρικτές των Ρεπουμπλικάνων, ενώ ανακάλυψε και... καλές πλευρές στον πόλεμο του Ιράκ. ΟΚ, κανείς δεν είναι τέλειος.

Στα αναμφισβήτητα ατού του, πάλι, περιλαμβάνεται το αρρενωπό του προφίλ, οι φυσικές χαρακιές στο πρόσωπο, ο πολυμήχανος εγκέφαλος, η αυτοσαρκαστική διάθεση (που κορυφώνεται στο Πολύ σκληρός για να πεθάνει 4), τα εκατομμύρια που λέγαμε πριν και το γενικότερο star status, στοιχεία που τον έχουν μετατρέψει σε έναν από τους πλέον περιζήτητους εργένηδες του Χόλιγουντ, πιο επιθυμητό και από τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, διότι ο Μπρους α) έχει υπάρξει σωματοφύλακας και εργάτης (είναι αυτοδημιούργητος), β) ψάχνει τη μητέρα των επόμενων τριών παιδιών του (είναι γεννημένος πατέρας) και γ) έχει επιζήσει από έναν δωδεκαετή γάμο με την Ντέμι Μουρ (είναι ανθεκτικός). Και μπορεί η Ντέμι, για να διατηρηθεί φρέσκια, να προτίμησε τις πλαστικές και τον νεαρούλη Αστον Κούτσερ (πλακατζής όπως και ο Γουίλις, τρανή απόδειξη ότι το χιούμορ είναι το κορυφαίο ανδρικό όπλο και για τις μοιραίες ντίβες), εμείς οι υπόλοιπες όμως θα κρατήσουμε τις πλαστικές και τον Μπρους. Είναι και σπάνιο είδος, ενώ από Κούτσερ να φάνε και οι κότες.

Σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε και «το μικρό αγόρι μέσα του». Είπε, λοιπόν, ο ηθοποιός: «Πάντα νιώθω σαν παιδί όταν υποδύομαι τον Μακλέιν. Εχει πλάκα. Δεν ξέρω αν τα σημερινά πιτσιρίκια, στους σύγχρονους, πολιτικά ορθούς καιρούς που διανύουμε, παίζουν πόλεμο στην πίσω αυλή, πάντως εμείς αυτό κάναμε. Πηδούσαμε από στέγες, κάναμε τρέλες. Κάπως έτσι είναι η αίσθηση στην ταινία αυτή. Δείτε με να κάνω τρέλες και να σκοτώνομαι, κάπως έτσι». Απλώς αφοπλιστικό.

Ο ΜΠΡΟΥΣ ΓΟΥΙΛΙΣ
-Γεννήθηκε σε μια γερμανική στρατιωτική βάση τον Μάρτιο του 1955.

-Παντρεύτηκε με την Ντέμι Μουρ στο Λας Βέγκας.

-Ο μοναδικός Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος που δεν υποστήριξε ήταν ο Μπομπ Ντόουλ κι αυτό επειδή ο πολιτικός επιτέθηκε στην Ντέμι Μουρ για τον αισθησιακό ρόλο της στο Στριπτίζ.

-Τα $5 εκατομμύρια που πήρε το 1988 για το Πολύ σκληρός για να πεθάνει ήταν ποσό-ρεκόρ για την εποχή (τώρα έχει ξεπεράσει τα $20.000.000). Το ίδιο ήταν για τις γυναίκες η αμοιβή των $12 εκατομμυρίων που εισέπραξε η Ντέμι Μουρ το 1996 για το Στριπτίζ.

-Ηταν ο πρώτος ηθοποιός που «έπαιξε» ως πρωταγωνιστής σε βιντεο-παιχνίδι.

-Ο νεότερος αδελφός του πέθανε από καρκίνο στα 42 του, το 2001.

-Την ίδια χρονιά του πρότειναν τον ρόλο του Τέρι Μπένεντικτ στη Συμμορία των έντεκα. Ο Γουίλις αρνήθηκε και ο ρόλος πήγε στον Αντι Γκαρσία.

-Ηταν η μοναδική διασημότητα που παραβρέθηκε στον γάμο της Τζούλια Ρόμπερτς με τον Ντάνι Μόντερ.

-Είναι φίλος με τον Σιλβέστερ Σταλόνε, τον Κέβιν Κόστνερ και τον Ντον Τζόνσον.

-Εχει βοηθήσει πολλούς συμπρωταγωνιστές του να πάρουν ρόλους σε επόμενες ταινίες του, ενώ τουλάχιστον οκτώ σκηνοθέτες του έχουν συνεργαστεί μαζί του για δεύτερη φορά.

-Θεωρεί την πατρότητα ως τον κορυφαίο ρόλο του.

-Κατηγορήθηκε από το κράτος της Κολομβίας όταν απέδωσε στο εμπόριο ναρκωτικών της χώρας αυτής τα σχετικά προβλήματα που δημιουργούνται στις ΗΠΑ. Αργότερα ανασκεύασε παραδεχόμενος ότι «όπου υπάρχει ζήτηση υπάρχει και προσφορά».

-Δεν πιστεύει στα μηνύματα των ταινιών αλλά στην καθαρή ψυχαγωγία. Επίσης, δεν πιστεύει ότι οι ηθοποιοί πρέπει να έχουν άποψη για τα πάντα - «Πότε ακούσατε τελευταία κάτι σημαντικό από το στόμα ενός ηθοποιού;».