Ο πάντα απαιτητικός Στίβεν Σπίλμπεργκ είχε σίγουρα δει κάτι το ξεχωριστό στο αθώο βλέμμα του πιτσιρικά που επιλέχθηκε ανάμεσα από 400 άλλα παιδάκια για να πρωταγωνιστήσει στο πολεμικό έπος του «Η Αυτοκρατορία Του Ήλιου». Η παρουσία του στο συγκεκριμένο φιλμ του χάρισε και το πρώτο βραβείο της καριέρας του, το νεοσύστατο τότε βραβείο καλύτερης παιδικής ερμηνείας από το National Board Οf Review.
Από τότε μέχρι σήμερα, ο 32χρονος Ουαλός Κρίστιαν Μπέιλ έχει καταφέρει να συνδυάσει την εμπορική επιτυχία με την καλλιτεχνική καταξίωση, ξεπερνώντας ανώδυνα την χολιγουντιανή κατάρα των λεγόμενων wonder kids (βλ. Μακόλει Κάλκιν). O πιτσιρικάς τότε ηθοποιός, εκμεταλλευόμενος τον ντόρο γύρω από το όνομά του, βρίσκει την ευκαιρία να συμμετάσχει σε πολλά φιλμ, με πιο αξιοσημείωτα την μεταφορά του σαιξπηρικού «Χένρι Tου 5ου» διά χειρός Κένεθ Μπράνα και τις «Μικρές Κυρίες», συμπρωταγωνιστώντας μαζί με τις Σούζαν Σαράντον, Γουινόνα Ράιντερ.
Το 1998 αρχίζει το φλερτάρισμα με πιο «επικίνδυνους» και ώριμους ρόλους, προσελκύοντας την προσοχή κοινού και κριτικών με την συμμετοχή του στο αμφιλεγόμενο «Velvet Goldmine» του Τοντ Χέινς. Στην fiction δραματοποίηση της ζωής του Ντέιβιντ Μπόουι, ο Μπέιλ κρατάει έναν ρόλο- κλειδί γεμάτο ένοχα μυστικά, ο οποίος κινεί παράλληλα και την πλοκή του φιλμ. Εκεί όμως που στρέφει όλα τα βλέμματα πάνω του είναι στην κινηματογραφική μεταφορά του καλτ μυθιστορήματος του Μπρετ Ιστον Ελις «American Psycho».
Η σκηνοθέτιδα Μέρι Χάρον, δίνοντας μάχη με τους παραγωγούς, επιμένει να δώσει τον ρόλο στον Μπέιλ αντί του πιο εμπορικού τότε ΝτιΚάπριο, ποντάροντας στο ερμηνευτικό ταλέντο του πάλαι ποτέ boy wonder. To αποτέλεσμα: ο Μπέιλ (ο φιλόδοξος γιάπης που μπερδεύει την φαντασία με την πραγματικότητα στην υπηρεσία της υπέρμετρης ματαιοδοξίας του) κάνει τον ρόλο ολότελα δικό του, δημιουργώντας έναν αξέχαστο χαρακτήρα-σύμβολο που αντικατοπτρίζει την ειρωνική και απαισιόδοξη ματιά του προκλητικού φιλμ της Μέρι Χάρον. Από εκεί και πέρα, ο Ουαλός ηθοποιός έκανε σοφές επιλογές εναλλάσσοντας ρόλους ανάμεσα σε εμπορικά σχέδια («Shaft», «Το Μαντολίνο Του Λοχαγου Κορέλι», «Το Βασίλειο Της Φωτιάς») και σε πιο ανεξάρτητα σχέδια («The Machinist», «Laurel Canyon»).
Ειδικά για το «The Machinist» (σε μία αλά Ντε Νιρο στο «Οργισμένο Είδωλο» σωματική μεταμόρφωση) δεν δίστασε να χάσει πάρα πολλά κιλά, να γίνει κυριολεκτικά ‘πετσί και κόκκαλο’ για να αποδώσει πιο πειστικά τον διαταραγμένο ήρωά του. Ο Τέρενς Μάλικ, εντυπωσιασμένος από τις ερμηνευτικές του ικανότητες, του δίνει έναν ρόλο στο άνισο έπος «Αγνωστος Κόσμος» και ο Μπέιλ κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις με την συγκρατημένη ερμηνεία του από τον «άχρωμο» πρωταγωνιστή Κόλιν Φάρελ.
Στην συνέχεια κάνει την σοφά προγραμματισμένη «εισβολή» του στην στρατόσφαιρα του mainstream, ενσαρκώνοντας τον Μπάτμαν («Batman Begins») μέσα από την ανανεωτική- ρεαλιστική ματιά του Κρίστοφερ Νόλαν στον μύθο του ανθρώπου- νυχτερίδα. Και από Μπάτμαν μεταμορφώνεται σε εμμονοληπτικό μάγο στο γεμάτο ανατροπές «The Prestige» του ίδιου σκηνοθέτη, αποδεικνύοντας τις χαμαιλεοντικές ικανότητες του.
Τελικά δεν είναι τυχαίο ότι ο Κρίστιαν Μπέιλ διεκδικεί τον άτυπο τίτλο του «νέου Ντε Νίρο» (συναγωνιζόμενος με τον εξίσου ταλαντούχο Έντουαρντ Νόρτον). Ο βαρύς αυτός χαρακτηρισμός ανεβάζει τις προσδοκίες για τον Ουαλό, αλλά ο ίδιος έχει αποδείξει ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος της πρόκλησης. Μία ματιά στο «Harsh Times» (κατευθειαν σε DVD στην χώρα μας) αρκεί. Εξάλλου μια σύγκριση με τον Ντε Νίρο δεν είναι τίποτα, μπροστά στην στάμπα του «παιδιού- θαύματος» την οποία ο Μπέιλ «αποτίναξε» με ανώδυνο τρόπο. Αναμένοντας την συνεργασία του με τον Βέρνερ Χέρτζογκ στο «Rescue Dawn» και παραμένοντας κάτω από το προσωπείο του Μπάτμαν για ένα ακόμα φιλμ («The Dark Knight»), είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο Κρίστιαν Μπέιλ θα συνεχίσει να μας εκπλήσσει με τις τολμηρές επιλογές του και την πολύπλευρη ερμηνευτική του γκάμα.
ΝΩΝΤΑΣ ΜΕΡΜΙΓΚΗΣ
