Το υπαινίσσεται δια του τίτλου, το καθιστά εξόφθαλμα σαφές δια του πλέγματος σχέσεων που αναπτύσσει στο σενάριό του ο Βέλγος Γιοακίμ Λαφός: σε αυτήν την ισορροπία τρόμου για τρεις παίχτες (η μητέρα και οι δίδυμοι γιοι της), καθετί θεμελιώνεται σε μια νοσηρά εννοούμενη σχέση ιδιοκτησίας. Υπό αυτή την έννοια, η ενδεχόμενη πώληση ενός σπιτιού είναι ιδανική αφορμή για το ξέσπασμα της ψυχολογικής - σωματικής βίας. Ο ενδοοικογενειακός πόλεμος θα εκτυλιχθεί ως τραγωδία, με την επίμονα ακίνητη κάμερα να καθηλώνει σε μονοπλάνα γεμάτα ένταση τους ήρωες. Μαζί τους και τον θεατή;

Θα απαντούσα θετικά, εάν στο προαναφερθέν ζεύγος τίτλου-σεναρίου η σκηνοθεσία δεν ερχόταν να προστεθεί ως απλός διεκπεραιωτής χοντροκομμένων συμβολισμών και υπονοούμενων. Για τους πρώτους, αρκεί να προσέξει κανείς την περισυλλογή των συντριμμιών της οικογένειας από τους διαζευγμένους γονείς ως μινιμαλιστικά μελό κατακλείδα του φιλμ. Οσο για τα υπονοούμενα, που υποτίθεται ότι υπονομεύουν σταδιακά τις μάσκες της ασυνήθιστης τριπλέτας, δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο από τη μασημένη τροφή μιας εκλαϊκευμένης ψευδο-ψυχανάλυσης: λίγη μίμηση γονεϊκών προτύπων, αρκετή απωθημένη σεξουαλικότητα και φυσικά (τι κακό κι αυτό!) το πάντα γαργαλιστικό δήθεν οιδιπόδειο. Στο οποίο η Ιζαμπέλ Ιπέρ ξοδεύει για άλλη μια φορά τον εύθραυστα δεσποτικό μαγνητισμό της, σα να μην πήρε το μάθημά της από το «τρίζουν-τα-κόκαλα-του-Μπατάιγ» «Η Μητέρα Μου».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ