Από τις πιο όμορφες ταινίες τις χρονιάς. Ιδιότυπη, μαγευτική, αθώα αλλά και ερμητική ταυτόχρονα. Παιδικό παραμύθι και ενήλικη φαντασία, εσωτερικό ταξίδι και εξωτική περιπέτεια.
Ο μικρός Μάξ είναι άτακτος, καβγατζής και ονειροπόλος. Ο τελευταίος καυγάς με τη αδελφή του, τη μητέρα του και τον φίλο της όμως είναι πολύ σοβαρός κι έτσι το βάζει στα πόδια. Φτάνει στην θάλασσα, μπαίνει σε μια βάρκα και ταξιδεύει μόνος στον ωκεανό (μην ξεχνάτε ότι είμαστε σε παραμύθι) μέχρι που βγαίνει σ΄ ένα παράξενο βραχώδες κι αφιλόξενο νησί το οποίο κατοικείται από άγρια και καχύποπτα τέρατα. Ο Μαξ όμως αντιστρέφει την επιθετικότητα τους και τους πείθει ότι είναι ο βασιλιάς που πάντα περίμεναν. Δεν πρέπει να τον φάνε λοιπόν, διότι αυτός που θα τους σώσει και θα εκπληρώσει τα όνειρά τους. Το στέμμα που του βάζουν στο κεφάλι είναι η επιβεβαίωση της επιτυχίας του.
Το απίστευτο αυτό φανταστικό νησί μετατρέπεται γρήγορα σε παιχνιδότοπο ή μάλλον σε τοπίο ανεκπλήρωτων επιθυμιών και αισθημάτων. Τα τέρατα συμπεριφέρονται σαν παιδιά και ο Μαξ μπλέκει μαζί τους σε ένα εναλλασσόμενο παιχνίδι φαντασίας και καπρίτσιου με χωματοπόλεμο, ατελείωτα πειράγματα και συνεχείς εκπλήξεις.
Μην περιμένετε καμιά φαντασμαγορική εξέλιξη. Ούτε τίποτα ψηφιακά εφέ, δέσμες φωτός, παράξενα χρώματα και τεχνολογία βιντεοπαιχνιδιών. Ο Σπάικ Τζόουνζ κρατά την ταινία του σε χαμηλούς τόνους, σαν μια παλιομοδίτικη εξτραβαγκάντζα. Ένα χειροποίητο παιδικό παιχνίδι σε μια μοντέρνα εκδοχή.
Σκηνοθέτης του απρόσμενου και του φανταστικού («Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς») ο Σπάικ Τζόουνς δεν πέφτει στην παγίδα του εντυπωσιασμού κι έτσι οργανώνει ένα σύμπαν αυθεντικά μαγικό.
Γι αυτό εξάλλου δεν χρησιμοποίησε ειδικά εφέ για να δημιουργήσει τα τέρατα, αλλά κοστούμια μέσα στα οποία μπήκαν κανονικοί ηθοποιοί- διαβάστε εδώ πώς ακριβώς έφτιαξαν τις μαριονέτες της ταινίας.
Το ομότιτλο βιβλίο του Μόρις Σέντακ (κυκλοφόρησε το 1963) στο οποίο βασίζεται η ταινία είναι πολύ μικρό- λίγες μόνο σελίδες. Κι έτσι κι η ταινία μοιάζει μικρή, αδύναμη σε πλοκή και επιμέρους επεισόδια. Κι ίσως αυτή να είναι η μόνη αδυναμία της. Δεν θέλω να πω ότι κουράζει, αλλά κάποιες στιγμές σου περνάει από το μυαλό ότι θα μπορούσε να γυριστεί ως 60λεπτη μεσαίου μήκους. Η επαφή με το συναίσθημα πάντως (και μάλιστα στην πιο αγνή του εκδοχή) είναι το επίτευγμα του Τζόουνζ. Το παιδικό συναίσθημα κυριαρχεί. Ο εντυπωσιασμός μένει απ΄ έξω.
Μουσικές υπέροχες (Κάρεν Ο) και παλ χρώματα που δεν ξεπέφτουν στην ανούσια υπερβολή, αθωότητα, μαγεία και θαύματα γνήσια και εξόχως κινηματογραφικά.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ
