Τι ακριβώς ήθελε τελικά να κάνει ο κυρίως τηλεοπτικός σκηνοθέτης Νταγκ Λέφλερ στην «Τελευταία Λεγεώνα»; Μια μεσαιωνολάγνα ιστορική ταινία με χιουμοριστικές στιγμές ή μια κωμωδία που να ρέπει προς την αρχαία Ρώμη και στα γοτθικά κανιμπάλ κουστούμια;
Η χαρμόσυνη ατμόσφαιρα από την ανακήρυξη του 12χρονου Ρωμύλου Αύγουστου σε Αυτοκράτορα της Ρώμης διακόπτεται από την επίθεση των Γότθων και την άλωση της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο έκπτωτος ευγενής μαζί με την φρουρά του οδεύει προς την Βρετάνη οδηγούμενος από μια προφητεία του Ιουλίου Καίσαρα, για να δώσει των υπέρ πάντων αγώνα μαζί με την τελευταία λεγεώνα που παραμένει πιστή σε αυτόν.
Χαμένη μέσα στα φιλοσοφικά ερωτήματα των δημιουργών της προς το τελικό αποτέλεσμα, η «Τελευταία Λεγεώνα» τυραννιέται αδυσώπητα από την low budget παραγωγή της και από τους σταρ-πρωταγωνιστές της που προσπαθούν να κατανοήσουν γιατί πήραν τόσα λεφτά για μια τέτοια ταινία. Το σενάριο ανακατεύει ακανόνιστα όλα τα συστατικά για να γίνει η «Λεγεώνα» μια αξιοπρεπής blockbuster σούπα. Έρωτες που προκύπτουν μέσα στα πεδία των μαχών, μεταφυσικές δυνάμεις που έρχονται από το πουθενά, χιούμορ που κάνει την εμφάνιση του στις πιο σοβαρές στιγμές και ατελείωτη αυτοθυσία από Ρωμαίους πρώην πολεμιστές που άφησαν το αλέτρι και έπιασαν τα σπαθιά. Όμως οι καλές blockbuster ιστορικές ταινίες θέλουν εκτός από γνωστούς ηθοποιούς και μεταξωτά βρακιά. Οι αρκούντως αγριάνθρωποι Γότθοι μοιάζουν σαν να παίζουν σε μεσαιωνική παρωδία του «Άρχοντα Των Δακτυλιδιών», τα ανάκτορα της Ρώμης παρουσιάζονται σαν γκαρσονιέρα στην Κυψέλη και το νησί-φυλακή του Κάπρι φαίνεται σαν άδειο εξοχικό σε αιγαιοπελαγίτικο νησί. Επιπλέον, οι σκηνές μάχης δείχνουν απελπιστικά αναληθείς με καμιά διακοσαριά κομπάρσους να προσπαθούν να γεμίσουν τα αχανή εδάφη των πολεμικών συρράξεων.
Η «Τελευταία Λεγεώνα», σεναριακά αδύναμη και με ανεπαρκές budget για το μέγεθος μιας τέτοιας παραγωγής, σε κάνει να αναπολείς τα cult ρωμαϊκά κινηματογραφικά έπη της Τσινετσιτά στα αλησμόνητα μουσολινικά χρόνια.
Γιάγκος Αντίοχος
