Το ρουμάνικο σινεμά τα τελευταία χρόνια ανθεί: το μαρτυρούν η αυξημένη κινηματογραφική παραγωγή κι ο Χρυσός Φοίνικας του "4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες" το 2007. Ο Κορνέλιου Πορουμπόιου, ο σκηνοθέτης του "Αστυνομία, Ταυτότητα", βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της ιδιότυπης πολιτιστικής επανάστασης με ένα στυλ εγκεφαλικό αλλά όχι ακαδημαϊκό και ανησυχίες φιλοσοφικές. Στη δεύτερη ταινία του, δανείζεται το μανδύα του αστυνομικού φιλμ για να καταπιαστεί με την έρευνα μιας έρευνας και να εξερευνήσει τη δύναμη, την πολιτική αξία και τα όρια της γλώσσας.


Η πλοκή του "Αστυνομία, Ταυτότητα" είναι ισχνή: νεαρός, φρεσκοπαντρεμένος, αστυνομικός παρακολουθεί μυστικά ανήλικο για να εξακριβώσει αν καταναλώνει χασίς. Οι υποψίες επαληθεύονται και πρέπει επομένως να δηλώσει το γεγονός. Καθώς όμως ο μικρός όταν καπνίζει προσφέρει και στους φίλους του, εμπίπτει σε κατηγορίες διακίνησης. Ο αστυνομικός νιώθει να συγκρούεται με τη συνείδησή του καθώς θεωρεί ότι η αυστηρότητα της διατύπωσης του νόμου καταστρέφει έναν άνθρωπο πριν ξεκινήσει καν τη ζωή του. Η κάμερα ακολουθεί κατά πόδας τον αστυνομικό στην καθημερινότητά του: στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε τη ρουτίνα της παρακολούθησης και τη γραφειοκρατία που τη συνοδεύει. Με μεγάλα, στατικά μονοπλάνα εθιζόμαστε στην ανία μιας δουλειάς που στο σινεμά συνήθως παρουσιάζεται ως συναρπαστική και την αγωνία του αστυνομικού φιλμ υποκαθιστά η συγκαλυμμένη ειρωνεία.


Το θέμα της γλώσσας - η χρήση της και η ασφυκτική ισχύς της - διαπερνά όλο το φιλμ. Τα πλαίσια της διατύπωσης του νόμου, η κατανόησή του από διαφορετικούς ερμηνευτές, ακόμη και οι στίχοι ενός ποπ ρουμάνικου τραγουδιού γίνονται αντικείμενο εξέτασης από τον Πορομπόιου, που με τα απλούστερα των μέσων δημιουργεί ένα λαϊκό φιλοσοφικό δοκίμιο για τη γλώσσα ως μάστιγα. Ο αυθεντικός ρουμάνικος τίτλος είναι "Αστυνομικός, επίθετο" και είναι παρμένος από ένα διάλογο του Κρίστι με τον αρχηγό της αστυνομίας κατά τον οποίο προσπαθούν να ορίσουν τις έννοιες της συνείδησης και του νόμου με τη βοήθεια ενός λεξικού. Με διανοητική οξύτητα που σπάνια συναντάμε πια στο σινεμά, το "Αστυνομία, Ταυτότητα" είναι φτιαγμένο με και επιδρά σε επίπεδα: όπως το νεονουάρ προκάλυμα μεταμφιέζει αυτή τη σπουδή έτσι και η άτονη ηρεμία της σκηνοθεσίας τελικά παρασύρει σε εξαίσια διανοητικά παιχνίδια.


ΦΑΙΔΡΑ ΒΟΚΑΛΗ