Η ιστορία πίσω από τη δημιουργία της ταινίας είναι σχεδόν τόσο συναρπαστική όσο το ίδιο φιλμ: Ο Πίτερ Στρίκλαντ -που μιλά μεταξύ άλλων και ελληνικά- κατόρθωσε με πολύ κόπο να ολοκληρώσει και να προβάλει την ταινία που απέσπασε την Αργυρή Αρκτο στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου. Ο Αγγλος σκηνοθέτης χρηματοδότησε μόνος του την παραγωγή με μια μικρή κληρονομιά που του άφησε ένας θείος του πεθαίνοντας. Με λιγότερα από 30.000 ευρώ και γυρίσματα στα βουνά της Τρανσυλβανίας που εκτείνονταν σε μια περίοδο τεσσάρων χρόνων, ο Στρίκλαντ δυσκολεύτηκε εξίσου να βρει υποστήριξη για την ολοκλήρωση της ταινίας μέχρι που ένας Ρουμάνος παραγωγός αναγνώρισε τις φοβερές δυνατότητες του υλικού και έδωσε τα απαραίτητα χρήματα. Ενα χρόνο μετά, η ταινία θα γινόταν η αποκάλυψη της Μπερλινάλε - εντελώς δικαιολογημένα.
Ενώ η ιστορία της Κάταλιν Βάργκα δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αντλώντας την καταγωγή της από τις ταινίες εκδίκησης και τα road movies, η ένταση της κινηματογράφησης και η ευφυής χρήση της μουσικής τη διαφοροποιούν κι από τα δύο είδη. Εκεί γίνεται περισσότερο ευδιάκριτος και ο θαυμασμός του σκηνοθέτη για τον Ντέηβιντ Λιντς, το Eraserhead του οποίου τον ενέπνευσε να γίνει σκηνοθέτης. Με νουάρ και θρίλερ πινελιές, η ηχητική μπάντα αποδίδει στο ταξίδι μιας γυναίκας προς την εξιλέωση μια διάσταση σχεδόν μεταφυσική.
Αυτό που κάνει την ταινία τόσο ξεχωριστή όμως, είναι η σκιαγράφηση του χαρακτήρα με τον οποίο έρχεται αντιμέτωπη στο τέλος η Κάταλιν Βάργκα. Το πρόσωπο το οποίο αναζητά από την αρχή της ταινίας δεν εμφανίζεται για να προσφέρει εκτόνωση για το θεατή ή εύκολες λύσεις. Θύμα και θύτης ζυγιάζονται με τρόπο ανάλογο από την κάμερα χωρίς η πλάστιγγα να γέρνει υποκριτικά προς τη μία πλευρά ή την άλλη.
Η εκπληκτική Χίλντα Πέτερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο αποτελεί άλλη μια αποκάλυψη της ταινίας, ενώ τα ρουμάνικα τοπία, το κάρο που χρησιμοποιούν ως μεταφορικό μέσο και τα αραιοκατοικημένα χωριά δίνουν την αίσθηση πως η ιστορία θα μπορούσε να διαδραματίζεται στον 19ο αιώνα. Ο σκηνοθέτης ωστόσο παίζει έξυπνα με το εύρημα αυτό χωρίς να ξεχνά στιγμή να μας υπενθυμίζει το σύγχρονο της υπόθεσης.
Φαίδρα Βόκαλη
