Η υπέρβαρη Πρέσιους, έγκυος για δεύτερη φορά από τον απόντα πατέρα της στα 16 της και καθημερινά εκτεθειμένη στη λεκτική και σωματική κακοποίηση της μητέρας της, παλεύει να βρει μια διέξοδο από τον εφιάλτη πηγαίνοντας σε ειδικό σχολείο στο Χάρλεμ, όπου θα βρει μια σύμμαχο στο πρόσωπο της υπομονετικής δασκάλας της...

Δεν είναι ότι δεν θαυμάσαμε τη σκηνοθετική επιδεξιότητα του Λι Ντάνιελς, που εναλλάσσει τον σκληρό ρεαλισμό με τον υπερρεαλισμό, χρησιμοποιώντας εμβόλιμα σκηνές που δένουν την καταθλιπτική πραγματικότητα της ηρωίδας με τα όνειρα διαφυγής της από αυτήν, συνθέτοντας ένα κοινωνικό δράμα ποικίλων συναισθημάτων, που, υπό ένα πιο «τραχύ» σκηνοθετικό πρίσμα, θα μπορούσε να εξελιχτεί σε τυραννική τραγωδία.

Διαφωνούμε όμως με το ξεχείλωμα του μελοδράματος, καθώς η ηρωίδα μαθαίνει ότι έχει και AIDS - στοιχείο περαιτέρω εκμετάλλευσης της τραγικότητάς της, να υποθέσουμε, χωρίς να ξεχνάμε ότι το φιλμ είναι πιστό στο διαδραματιζόμενο στη δεκαετία του ’80 μυθιστόρημα «Μονάκριβη» (Σπρώξε) της Σαφάιρ. Η ερμηνεία της Μονίκ, πάντως, στον ρόλο της μητέρας, προκαλεί ανατριχίλες, ενώ μια μικρή αποκάλυψη συνιστά και η εμφάνιση της Μαράια Κάρεϊ σε ρόλο κοινωνικής λειτουργού.

Άντα Δαλιάκα