Ομολογώ ότι παράτησα στη μέση τούτο το γαλλοαυστριακό φιλμ στο περασμένο Φεστιβάλ Βενετίας, καθώς τίποτε απ’ όσα υποσχόταν η αρχική ιδέα (μια παραπληγική προσκυνήτρια στη δήθεν έδρα των θεϊκών θαυμάτων στα Πυρηναία, στη Λούρδη, περιστοιχισμένη από λοιπούς απεγνωσμένους προσκυνητές, ιερείς και καλόγριες σε κατάνυξη, όπως και ατίθασες εθελόντριες και εμφανίσιμους αξιωματικούς) δεν πρόλαβε την υπομονή μου - ούτε το πολυπόθητο «θαύμα», αλλά ούτε και κάποιο σεξουαλικό όργιο.

Βλέποντάς την ολόκληρη πρόσφατα μπορώ να πω πως με ιντρίγκαρε το (καθυστερημένο) σεναριακό γύρισμα πάνω στο 60λεπτο, όπως και οι (ως εκ τούτου) προθέσεις της δημιουργού του φιλμ Τζέσικα Χάουσνερ να συνθέσει ουσιαστικά μια μαύρη κωμωδία πάνω στον ανθρώπινο παραλογισμό και στη ματαιότητα ενώπιον του ούτως ή άλλως ανεξήγητου, περισσότερο, παρά ένα μανιφέστο γύρω από το ζήτημα της θεολογικής πίστης ή απιστίας.

Πολύ ενδιαφέρουσες είναι επίσης οι λανθάνουσες αναφορές του σεναρίου στους μηχανισμούς θεάματος και προβολής, έτσι όπως βάζει ένα ολικά ανήμπορο πρόσωπο (θεατής) να παρακολουθεί την πλαστή ευδαιμονία των γύρω του (οθόνη).

Ωστόσο, το πεποιημένα αργόρρυθμο και ψυχρότατα εγκεφαλικό του πράγματος αποκλείει κάθε συναισθηματική μέθεξη στο όποιο δράμα, ενώ ακόμα και ως σκέτο δοκίμιο να δεχθείς το φιλμ, το ορθάνοιχτο, σχεδόν ξεκρέμαστο φινάλε έρχεται να σου αναχαιτίσει και το παραμικρό ερέθισμα για στοχασμό και μελέτη.

Αγιος Τόπος
Η Λούρδη παραμένει όντως ο δημοφιλέστερος «Αγιος Τόπος» προσκυνητών στη Γαλλία, παρότι έχει περάσει 1,5 αιώνας από τότε που καταγράφηκε επίσημα το τελευταίο θαύμα.


Ρόμπυ Εκσιέλ