Η προσπάθεια για κάποιο δημιουργό να μαζέψει υλικό και συνεντεύξεις ώστε να αφηγηθεί την ιστορία 50 χρόνων για ένα κινηματογραφικό είδος δεν είναι μικρό πράγμα. Το να προσπαθήσει όμως να αφηγηθεί την ιστορία 4 κινηματογραφικών ειδών - ακόμα και αν η παραγωγή της χώρας για την οποία θέλει αν μιλήσει δεν είναι μεγάλη - είναι αρκετά τολμηρό.
Μαζί με ένα πλούσιο και σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και συγγραφείς, κριτικοί κινηματογράφου και παραγωγοί αφηγούνται στην κάμερα την εμπειρία τους για τα κινηματογραφικά αυτά είδη και την πορεία τους μέσα στο χρόνο. Προσφέρουν την κριτική τους ματιά σε αυτά τα είδη που αγαπάνε και δούλεψαν και που σήμερα διεκδικούν την θέση τους στην ιστορία του κινηματογράφου. Συγχρόνως τόσο μέσα από τον λόγο τους, αλλά και από τον τρόπο που μιλάνε φαίνεται το παράπονο που νιώθουν πως κάποιες ταινίες - αλλά και τα είδη γενικότερα - αδικήθηκαν, προσπαθώντας τώρα να τους δώσουν μια νέα δυναμική και να τις τοποθετήσουν στο επίπεδο που πιστεύουν ότι τους αξίζει.
Ο Παναγιωτάτος χρησιμοποιεί κάποια στοιχεία fiction στο ντοκιμαντέρ με μια δραματοποιημένη - συμβολικά - εμφάνιση τεσσάρων γυναικών, που η καθεμιά της εκπροσωπεί κι ένα είδος (Miss Thriller, Miss Noir, Miss Fantasy, Miss Sci-Fi), κι ενός ερευνητή για τα παράλληλα σύμπαντα. Με αυτό τον τρόπο μεταβαίνει από είδος σε είδος και από χώρο σε χώρο με ένα πρωτότυπο τρόπο μεν αλλά κάπως άχαρο σε μερικά σημεία. Επιπλέον η επιλογή του δημιουργού οι σκηνές του αρχειακού υλικού από τις ταινίες να δείχνονται πάνω σε οθόνη κινηματογραφική (σαν να είναι στην αίθουσα) θα μπορούσε να παρουσιαστεί με έναν λιγότερο προφανή τρόπο.
Παρά όμως αυτές τις προσωπικές ενστάσεις για το αισθητικό κομμάτι, το έργο του Παναγιωτάτου έχει κάτι που πολλές αντίστοιχες δουλειές θα ζήλευαν. Πρωτότυπο και ενδιαφέρον θέμα, για το οποίο πολύ λίγα πράγματα γνωρίζαμε πριν, και μεγάλη αφοσίωση του ίδιου του δημιουργού απέναντι στο αντικείμενο. Ο Παναγιωτάτος αγαπάει πάρα πολύ αυτά τα κινηματογραφικά είδη και αυτό είναι ξεκάθαρο στο ντοκιμαντέρ. Έτσι το τελικό αποτέλεσμα έχει μια αθώα και ρομαντική αφέλεια όπως ακριβώς οι ταινίες στις οποίες αναφέρεται.
Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης
