Ο υπερ-ήρωας της Marvel επιστρέφει για το επιβεβλημένο σίκουελ, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που θέλει τις ταινίες που ανοίγουν τον χορό των συνεχειών καλύτερες όσων ακολουθούν. Αυτή τη φορά, ο πολυεκατομμυριούχος Τόνι Σταρκ έρχεται αντιμέτωπος με: την αμερικανική κυβέρνηση, επικίνδυνα προβλήματα υγείας -καθότι ο μηχανισμός στο στήθος του λειτουργεί με το δυνάμει δηλητηριώδες παλάδιο, την ανταγωνιστική επιχείρηση του Τζάστιν Χάμερ (Σαμ Ρόκγουελ) αλλά και έναν Μίκι Ρουρκ γεμάτο τατουάζ, στο ρόλο του κακού Άιβαν Βάνκο, που ζητά εκδίκηση για τις αμαρτίες του γονέα Σταρκ στο παρελθόν. Την ίδια στιγμή, ο Iron Man αναγκάζεται να αναπτύξει συμμαχίες με την ομάδα SHIELD, του Νικ Φιούρι (Σάμιουελ Ελ Τζάκσον) και την κρυφή πράκτορα Ρόμανοφ, που ενσαρκώνει η Σκάρλετ Γιόχανσον.

Όλα αυτά ακούγονται κάπως υπερβολικά για να χωρέσουν σε 120' - και δυστυχώς είναι. Το σενάριο τρικλίζει ανάμεσα στα διαφορετικά στόρυλαϊνς χωρίς να καταφέρνει να βρει την ισορροπία που θα κάνει το μίγμα όσο απολαυστικό χρειάζεται. Η οθόνη φυσικά ξεχειλίζει από ένταση, δράση, εντυπωσιακά εφέ και παντός είδους μάχες, που δεν αφήνουν χώρο για κοιλιές -αλλά ούτε και για τις απαραίτητες ανάσες. Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, για άλλη μια φορά είναι υπέρ του δέοντως ικανοποιητικός στο ρόλο που τον έβγαλε από τον κινηματογραφικό του λήθαργο, ενώ ο Μίκι Ρουρκ, με αξεπέραστη ρώσικη προφορά, μοιάζει να απολαμβάνει απίστευτα το ρόλο του εκδικητή από το παρελθόν. Ο χαρακτήρας ωστόσο που δε χορταίνουμε να βλέπουμε είναι αυτός της Σκάρλετ Γιόχανσον, που αποδεικνύεται ακόμη πιο σέξι και πολεμοχαρής ως πράκτορας της SHIELD. Η απολαυστική τελική σκηνή μάχης μας κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί δε χρησιμοποιήθηκε περισσότερο αυτή η τόσο αβανταδόρικη πινελιά.

Ο Τζον Φαβρό, έχει αποδείξει ότι γνωρίζει πώς να φτιάχνει ταινίες διασκεδαστικές, με νεύρο και στυλ. Ο πρώτος Iron Man ωστόσο, έφερε στο ευρύ κοινό τον κυνικό υπερήρωα, χωρίς μυστική ταυτότητα, που αρνείται να πάρει το ρόλο του τόσο σοβαρά όσο άλλοι προκάτοχοί του. Αυτή τη φορά, δεν προστίθεται κάποιο καινούριο στοιχείο για να ταράξει τα νερά κι απομένουμε να παρακολουθούμε μια από τα ίδια -απλώς στην πιο αστεία εκδοχή τους.