Το όνομα της είναι Σαμπίν και είναι αυτιστική. Όπως επίσης, είναι ξεχωριστή, δυνατή και δε χρειάζεται το οίκτο κανενός. Το όνομα της είναι Σαντρίν και είναι η αδερφή της. Όπως επίσης, είναι και σκηνοθέτης του εν λόγω συγκινητικού ντοκιμαντέρ - πορτραίτου ενός ανθρώπου, που δυστυχώς στα 38 του χρόνια έχει τις αντοχές ενός ηλικιωμένου και τα φάρμακα της έχουν παραλύσει τη σκέψη, όχι όμως και τα συναισθήματα. 25 χρόνια η κάμερα της Σαντρίν Μπονέρ την ακολουθούσε σε μερικές από τις στιγμές της, για να γίνουν τώρα σ' αυτό το φιλμ ένα παράλληλο σύμπαν που συνοδεύει τη σημερινή κατάσταση της Σαμπίν. Περιτριγυρισμένη από τους ομοιοπαθείς φίλους της και από εκείνους που τη βοηθάνε να ανταπεξέλθει σε μια κοινωνία που δεν και πολύ φιλόξενη, η μόνη της ελπίδα είναι η οικογένεια της. Τρομάζει στη ιδέα ότι κάποια μέρα οι αδερφές τις δεν θα έρθουν να τη δουν και δεν σταματάει να ρωτάει επίμονα στην κάμερα «Σαντριν υπόσχεσαι να έρθεις αύριο;».

Δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα να περνάς 5 χρόνια από τη ζωή σου σε μια κλινική χωρίς οι ίδιοι οι γιατροί να ξέρουν τι ακριβώς έχεις, να είσαι πειραματόζωο, να προσπαθείς να αντέξεις το θάνατο του αδερφού σου και να καταφέρνεις να στέκεσαι ακόμα στα πόδια σου. Μπορεί το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ να μη διακρίνεται για την πρωτοτυπία του όσον αφορά την σκηνοθεσία (παλαιότερα βίντεο που δείχνουν την ηρωίδα όταν ήταν σε μικρότερη ηλικία να παρεμβάλονται και να καταγράφεται η καθημερινότητα των πρωταγωνιστών) όμως βγάζει μια σπαρακτική αλήθεια και σ’ αφήνει ν’ απορείς πως κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν τη δύναμη να ζουν σε μια κοινωνία που ουσιαστικά δεν τους επέτρεψε ποτέ να γίνουν ισότιμα μέλη της.

Κική Παπαδοπούλου