Στα περισσότερα ψητά και τηγανιτά φαγητά, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, λάτρευα την τραγανή υφή και αντιπαθούσα σφόδρα τις μαλθακές εκτελέσεις που μου έβγαζαν συνειρμικά «προχειράντζα» και αμέλεια. Είμαι από τους οπαδούς της λογικής ότι η υφή αποτελεί ισότιμο παράγοντα απόλαυσης με την γεύση και έτσι πάντα λάτρευα τις κριτσανιστές εμπειρίες σε οτιδήποτε μπορεί δυνητικά να βγει τραγανό.
Τα κολοκυθάκια τηγανιτά είναι απ’ τους αγαπημένους μου ελληνικούς μεζέδες και ελπίζω να μην διαβάζει την δημόσια ομολογία μου ο αγαπητός μου follower του pandespani, γαστρεντερολόγος Δρ. Καλλιμάνης, αν και λόγω γκουρμέ περγαμηνών μπορεί και να μου το συγχωρέσει… Πάντως, αυτό το απλούστατο θεωρητικά φαγητό σπανίως μπορείς να το απολαύσεις όπως πρέπει, ήτοι με τραγανή υφή απ’ έξω που να μην κουβαλά ποσότητες λαδιού και να διατηρείται τουλάχιστον για το δεκάλεπτο του τσιμπήματος, ενώ ταυτόχρονα να νιώθεις τη φρεσκάδα της γεύσης απ’ το ίδιο το κολοκύθι από μέσα. Συχνά στις ταβέρνες έρχονται παπαριασμένα και θλιβερά μαλθακά κολοκύθια σε πιάτα με υπόστρωμα από περισσεύματα λαδιού απ’ την κουτάλα (μα καλά, δεν έχουν τρυπητές και χαρτί;) ή στις καλύτερες των περιπτώσεων, κάποια τραγανά αλλά λαδερά μέχρι θανάτου, τα οποία σε διάστημα dt μετατρέπονται σε ανοργασμικές διατροφικές βόμβες.
Την λύση όμως την βρήκα, ελέω θείας Σωσώς, εκ Κιβερίου Αργολίδας ορμώμενης. Στο οικογενειακό εξοχικό λοιπόν, στην Πελοπόννησο, φέτος βάλαμε κολοκυθιές στο μποστάνι και έτσι, πριν λίγο καιρό, μαζέψαμε κάτι υπέροχα οικόσιτα κολοκυθάκια και πολλούς ανθούς (θηλυκούς -αυτοί που βγαίνουν πάνω στα κολοκύθια- και αρσενικούς -αυτοί που έχουν μίσχο και βγαίνουν απ’ τον κορμό της κολοκυθιάς), που με την αγαπητή Fyllosophie ορεγόμασταν να τα φάμε τηγανιτά με ουζάκι στη βεράντα δίπλα στη θάλασσα, ως εισαγωγικό σε σαρδέλες στη σχάρα. Ευτυχώς πριν εφαρμόσουμε τις αμφιβόλου αποτελέσματος συνταγές της πόλης, παρενέβη η θεία Σωσώ, πολυπράγμων και χιουμορίστας άπαιχτη, η οποία άλλωστε είναι και υπεύθυνη για το μποστάνι, και μας έμαθε τα κόλπα… Ένα απλό μυστικό με το κουρκούτι να αποτελεί το πρώτο στάδιο της διαδικασίας και το αλεύρωμα το δεύτερο και το αποτέλεσμα έγραψε… Λίγες μέρες μετά, repetition στην πόλη με δοκιμαστή την Pandespani όπου πήραμε και την τελική έγκριση και η συνταγή –αν και πολύ απλή- «έπρεπε» να ανέβει. Ομολογώ ότι χάρη στη Σωσώ και τα μυστικά της, το τελευταίο διάστημα έχουμε απολαύσει τόσο τα κολοκυθάκια όσο και τους κολοκυθανθούς του κήπου μας στην απόλυτα κριτσανιστή εκδοχή τους, καταφέρνοντας να εισπράξουμε όλη την γεύση της πρώτης ύλης. Το ότι δεν είναι το ελαφρύτερο των μεζέδων το γνωρίζουμε και το παρακάμπτουμε οικειοθελώς χωρίς δεύτερες σκέψεις γιατί το αποτέλεσμα πραγματικά αξίζει. Παρεμπιπτόντως την ίδια διαδικασία ακολουθήσαμε και με onion rings (δαχτυλίδια από κρεμμύδι) και βγήκαν εξίσου υπέροχα….
Υλικά ( για 4-6 άτομα)
300 γρ. κολοκυθάκια και κολοκυθανθοί
150 γρ. αλεύρι (θα περισσέψει, αλλά για να υπάρχει περιθώριο)
1 κουτάκι μπίρα
100 ml ελαιόλαδο
100 ml σπορέλαιο (ή καλαμποκέλαιο κ.λπ)
αλάτι
Προετοιμάζετε τα κολοκυθάκια: Tα καθαρίζετε και τα κόβετε σε λεπτές εγκάρσιες φέτες πάχους 4-6 χιλιοστών (στρογγυλά). Τα ξεπλένετε σε σουρωτήρι μαζί με όσους κολοκυθανθούς έχετε και πασπαλίζετε με μπόλικο αλάτι. Τα αφήνετε εκεί από μισή ώρα ως 3 ώρες να βγάλουν τα υγρά τους και να στεγνώσουν.
Κάνετε το κουρκούτι: Ένα τέταρτο πριν χρειαστεί να τα σερβίρετε, παίρνετε 2 μεγάλα μπολ. Στο πρώτο βάζετε 3 κουταλιές της σούπας αλεύρι και ρίχνετε σταδιακά λίγο πάνω από μισό κουτάκι μπίρα, ανακατεύοντας μέχρι να γίνει ένας ελαφρά πηχτός χυλός. Στο δεύτερο μπολ βάζετε απλώς αλεύρι και λίγο αλάτι.
Tηγάνισμα εν σειρά: Βάζετε τα 2 λάδια σε μεγάλο τηγάνι και σε δυνατή φωτιά. Μέχρι να κάψει, αρχίζετε να βουτάτε ένα –ένα τα κολοκυθάκια και τους ανθούς πρώτα στον χυλό να πάρουν πάνω τους λίγο κουρκούτι και αμέσως μετά, τα αλευρώνετε στο δεύτερο μπολ. Τα ρίχνετε ένα-ένα μέσα στο καυτό λάδι και ακολουθείτε τη διαδικασία σε σειρά μέχρι να γεμίσει το τηγάνι. Σε 3-4 λεπτά τα γυρνάτε απ’ την ανάποδη και σε άλλα 2 λεπτά τα αποσύρετε σε πιατέλα με χαρτί κουζίνας, με τη σειρά που τα βάλατε. Επαναλαμβάνετε σειριακά μέχρι να ολοκληρωθεί το τηγάνισμα. Αν χρειαστεί λίγο ακόμη κουρκούτι, συμπληρώνετε με το υπόλοιπο της μπίρας και λίγο απ’ το αλεύρι.
Σερβίρισμα: Τα σερβίρετε χωρίς καθυστέρηση με το που ολοκληρώνεται η διαδικασία, να είναι τραγανά και ζεστά (αν και δεν θα μαλακώσουν για αρκετή ώρα). Μπορείτε να τα συνοδεύσετε με το κλασικό τους «ταίρι» το τζατζίκι ή ακόμη καλύτερα με ένα ντιπ από στραγγιστό γιαούρτι 2%, φρέσκο δυόσμο με λίγο λάδι, αλάτι και πιπέρι.
Για περισσότερες συνταγές αλά Pandespani πατήστε εδώ.
