Και μπορεί και οι δύο να υπήρξαν στην εποχή τους από τις μεγαλύτερες σταρ του ελληνικού κινηματογράφου, όμως, η δόξα και η φήμη δε στάθηκαν εμπόδιο στην ειλικρινή και γεμάτη ζεστασιά σχέσης τους. Η Λάσκαρη στο βιβλίο της αναφέρεται στην αγαπημένη της φίλη και με τίτλο «Αλίκη µου, ησύχασε», περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τις τελευταίες στιγμές της μεγάλης μας σταρ.

«Αλίκη µου, ησύχασε. Εγώ τώρα θα κάτσω εδώ δίπλα σου και θα σου κρατάω το χεράκι σου. Και θα σου αλλάζω τις κοµπρέσες στο µέτωπο, γιατί θα είσαι συνέχεια ιδρωµένη. Κοριτσάκι µου, θα σου ψιθυρίσω. Γλυκό µου κορίτσι. Και τα ποδαράκια σου θα είναι ζεστά. Και τα μαλλιά σου θα λάµπουν όπως δεν έλαµπαν ποτέ. Και θα µου λες, Ζωή, δεν θέλω να πεθάνω. Με άφησες όµως να αναρωτιέµαι, κοριτσάκι µου: άξιζαν τελικά όλες αυτές οι μάχες για την πρώτη θέση; Άξιζε αυτό το ρήµαγµα για τον πρωταθλητισμό; Πριν έρθω, πέρασα αναγκαστικά μέσα από το στρατόπεδο των δημοσιογράφων. Έχουν κατασκηνώσει στην είσοδο. Πίνουν τους καφέδες µε τα κιλά για να κρατηθούν όρθιοι. Στα κόκκινα άυπνα µάτια τους λιµνάζει η θανατολαγνεία, που τούτη τη φορά θα συνοδεύεται από το τρόπαιο μιας ανώφελης αποκλειστικότητας. Το ξέρεις πως είσαι Εθνική και πως κανείς δεν δικαιούται αποκλειστικές παρτίδες μαζί σου. Τώρα που σου χαϊδεύω το μέτωπο ξέρεις τι σκέφτοµαι; Πως θέλω να πεθάνω ήσυχα, Αλίκη. Ούτε επικήδεια φλας, ούτε μετά θάνατον ύµνους, ούτε χειροκροτήματα, ούτε ετεροχρονισμένες φιλίες από ανθρώπους που όσο ζούσα, ξέρεις, ούτε να τους χέσω. Μια ήσυχη κηδεία, µε την οικογένειά µου και τρεις φίλους. Αθόρυβα, σιωπηρά, συνένοχα, µε την ευχαρίστηση πως κανείς άλλος δεν θα μάθει ποτέ πώς έζησα. Το ξέραµε, Αλίκη, ήταν ο κοινός µας τόπος: μεγαλώσαµε και ζήσαµε σε µια χώρα που μονάχα νεκρός θα δικαιούσαι τον έπαινο».