Από τη Ρενέ Σαραντινού
Το όνομά του είναι ταυτόσημο με το ταλέντο, την πείρα και την επιτυχία επί 55 ολόκληρα χρόνια. Κουβαλάει επάνω του μια ολόκληρη ιστορία στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Σοβαρός και ευγενής, δίνει απαντήσεις που μοιάζουν συμπεράσματα ζωής μέσα από τη δική του οπτική γωνία. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι κατάθεση ψυχής.Ο κόσμος αναζητά το γέλιο σήμερα μέσα από μια παράσταση στο θέατρο;
«Παλαιότερα υπήρχε η αγωνία να γελάσει ο κόσμος από μια φρασούλα, ήταν σημαντικό. Με τα χρόνια γίνεται συνήθεια και φτάνεις σε σημείο να ξαφνιάζεσαι ανάποδα όταν λες κάτι και δεν γελάνε. Πάει στην άλλη άκρη το πράγμα. Νιώθεις ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Χρόνια ο κόσμος γελούσε πάρα πολύ. Ο κόσμος όμως έχει ανάγκη και να κλάψει. Είναι ίσως ένα ξέσπασμα. Το 1974 έκανα ένα σίριαλ, τις "Ανθρώπινες ιστορίες", κοινωνικού περιεχομένου με κλάμα. Με σταμάτησαν δύο κυρίες στο δρόμο και μου είπαν: "Σας ευχαριστούμε που μας κάνετε και κλαίμε"».
Ανατρέχοντας στο παρελθόν, τι σας λείπει που δεν υπάρχει στο σήμερα;
«Ο αυθορμητισμός και του κόσμου και των ηθοποιών. Ο κόσμος γελούσε εύκολα και οι ηθοποιοί έπαιζαν πιο αληθινά καθημερινά. Χωρίς να φαίνεται στο μάτι τους η αγωνία να πετύχουν, αν είναι καλό αυτό που κάνουν και αν θα υπάρχουν του χρόνου. Αυτά όλα τα βλέπω πολλές φορές στους νέους τηλεοπτικούς ηθοποιούς, που κάνουν οτιδήποτε προκειμένου να επιβιώσουν, να βγουν στην επιφάνεια για να υπάρχουν και του χρόνου. Εμείς δεν σκεφτόμασταν έτσι... Για εμάς ήταν γλέντι, χαρά, το θέατρο και ο κινηματογράφος. Νοσταλγώ τις παλαιότερες εποχές».
Στην αρχή της πορείας σας πιστεύατε στο ταλέντο σας; Υπήρξατε ανασφαλής;
«Δεν πίστευα ότι είμαι σπουδαίος ή ότι είμαι καλύτερος από "εκείνον". Ένιωθα ανασφάλεια. Ακόμα και τώρα. Αυτό σε κάνει να γίνεσαι καλύτερος. Αυτό προσπαθήσαμε όσοι νιώθαμε ανασφαλείς».
Χρήματα και δόξα αποκτήσατε. Ευτυχία;
«Η επιδίωξη δεν ήταν το χρήμα και η δόξα. Έζησα σε μια εποχή που υπαγόρευε άλλη ζωή. Δεν έβγαλα τα λεφτά ούτε των επιχειρηματιών ούτε των εφοπλιστών. Η ευτυχία είναι εντελώς προσωπικό γεγονός. Έζησα και πολύ ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου, αλλά και άσχημες. Στις καλές συγκαταλέγεται η γέννηση των παιδιών μου, η ύπαρξή τους. Αυτό για μένα είναι το σημαντικότερο από όλα, όπως διαπίστωσα αργότερα. Πριν να γίνεις γονιός δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Μετά μπαίνει το "φίλτρο" στο αίμα σου».
Η Επίδαυρος είναι καταξίωση για έναν ηθοποιό; Φιλοδοξία ή ματαιοδοξία;
«Ειλικρινά αυτό δεν το πιστεύω. Είναι και ένας πόθος η Επίδαυρος. Υπάρχουν ηθοποιοί που πιστεύουν ότι θα ιερουργήσουν εκεί, το βλέπουν με άλλο τρόπο. Όταν πήγα, ομολογώ, δεν ένιωσα κάτι το συγκεκριμένο όταν έπαιζα στην Επίδαυρο. Με τα πολλά χρόνια έχει απομυθοποιηθεί. Έπαιξαν πολλοί άσχημοι θίασοι, διασύρθηκε σε πολλά σημεία».
Πώς γίνεται και πώς διατηρείται μια καριέρα χωρίς life style σήμερα;
«Οι νέες καριέρες δεν έχουν προχωρήσει. Έπειτα από 30 χρόνια μπορούμε να το συζητήσουμε. Η καταξίωση ξεκινά από το θέατρο. Όταν καταξιωθείς από τον κόσμο που θα έρθει να σε δει, τότε έχεις κάνει τα πρώτα βήματα για καριέρα. Έπειτα από δέκα χρόνια θα σε έχουν δεχθεί. Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την καταξίωση. Η καριέρα στην τηλεόραση είναι θέμα δυο τριών χρόνων για να τελειώσει. Ο κόσμος έφερε τους παλιούς ηθοποιούς εδώ που είμαστε σήμερα. Ούτε κερδίσαμε κανένα βραβείο στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο", ούτε στο "Greek Idol"».
Ένα θέατρο με το όνομά σας σας ενδιαφέρει;
«Καθόλου. Το μόνο που δεν με ενδιαφέρει είναι η υστεροφημία. Ειλικρινά είναι κάτι που σιχαίνομαι. Με ανατριχιάζει. Υπάρχουν και ηθοποιοί που εν ζωή έκαναν θέατρα. Δεν θα το επέτρεπα. Το θεωρώ αηδία. Δεν μου πάει, δεν μου αρέσει».
Ίσως επειδή γνωρίζετε ότι το όνομά σας θα παραμείνει «αθάνατο» μέσα στους μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς.
«Και; Τι έγινε; (Γέλια.) Μια μέρα δεν θα "φύγουμε";».
Αισθανθήκατε ποτέ να αλλάζετε συμπεριφορά ή να επηρεάζει κάτι το χαρακτήρα σας;
«Όχι. Υπάρχουν άνθρωποι που βρέθηκαν από το "τίποτα" στο "κάτι" και θεώρησαν ότι έπρεπε να αλλάξουν συμπεριφορά και να "πουλήσουν" κάποια πράγματα. Εγώ δεν το μπόρεσα ποτέ στη ζωή μου. Ίσως ήταν από τα μειονεκτήματά μου. Αυτό έγινε και σημείο εκμετάλλευσης. Το εκμεταλλεύτηκαν πολλοί».
Με ποιον τρόπο;
«Υπήρχαν ηθοποιοί που πήρα κοντά μου 3ης-4ης-5ης κατηγορίας. Τους αγάπησα, τους έκανα φίλους μου. Με κατηγόρησαν. Είπαν πολύ άσχημα πράγματα για μένα. Τρελάθηκα. Αυτό έγινε γιατί δεν υπήρχε απόσταση μεταξύ μας. Αγαπώ τους νέους και τους βοηθώ, όμως δεν θέλω να έχω "κολλητάρια". Γίνεται μια "αυλή" που δεν βγαίνει σε καλό».
Είστε χορτασμένος;
«Δεν έχω το πάθος να κάνω "εκείνο" και το "άλλο". Όχι».
Κάποια στιγμή που τα πράγματα δεν ήταν ευχάριστα σκεφτήκατε να τα παρατήσετε και να ασχοληθείτε με κάτι άλλο;
«Στην αρχή της καριέρας μου, όταν βρέθηκα εκτός Θεάτρου Τέχνης κακήν κακώς. Από την απογοήτευσή μου ήθελα να τα μαζέψω και να πάω Αμερική. Βλακείες».
Τι σας κάνει να γελάτε;
«Έξυπνο χιούμορ. Μ’ αρέσει ο Λάκης Λαζόπουλος και η Δήμητρα Παπαδοπούλου».
Τι σας πικραίνει;
«Η αδικία των δυνατών. Δεν εξαρτάται πια ούτε από το ταλέντο, ούτε από την πείρα, ούτε από την αγάπη του κόσμου. Δεν υπάρχει αξιοκρατία, τη θάψαμε 20 μέτρα κάτω από τη γη».
Τι σας έχει κουράσει;
«Η επανάληψη. Τα ίδια λόγια, τα ίδια σίριαλ, οι ίδιοι ηθοποιοί. Αναλώνονται, γυρίζουν γύρω γύρω».
Οι εμφανίσεις σας στην τηλεόραση είναι επιλεκτικές.
«Δεν είναι επιλεκτικές. Είναι επιλογές των ανθρώπων οι οποίοι κάνουν τηλεόραση. Αγαπώ την τηλεόραση. Είναι ένα θαύμα. Τα κανάλια θέλουν νέους, νέες... Μην κοροϊδευόμαστε. Δεν επιλέγω εγώ, εκείνοι το κάνουν. Αλλά δεν πάει και τίποτα καλά».
Η μεγαλύτερη επανάσταση της ζωής σας;
«Έζησα τον εμφύλιο πόλεμο, δεκάδες κυβερνήσεις, αλλαγές καθεστώτων. Στο τέλος, ο μόνος που είναι χαμένος είναι ο επαναστάτης. Τον στήνουν στον τοίχο, ενώ όλοι οι άλλοι περνάνε καλά. Πολεμάω μέσα από την ψυχή μου».
Φίλους έχετε αποκτήσει;
«Όχι με την έννοια των "κολλητών". Οι ηθοποιοί δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν φίλους εκτός δουλειάς. Διαφορετικά ωράρια».
Αισθανθήκατε ποτέ ότι παραδίδετε τα όπλα;
«Είμαι Σκορπιός. Πολεμάω στη ζωή μου από μικρό παιδί. Απορώ μ’ εμένα και τη δύναμη που βάζω. Έχω μέσα μου μία θέληση που λέει: "Συνέχισε, πολέμα και προχώρα"».
